Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

πεντε ποιηματα μες στο σκοταδι

Γυρίζει μόνος

στα χείλη του παντάνασσα σιωπή

συνέχεια των πουλιών τα μαλλιά του.

Ωχρός

με βουλιαγμένα όνειρα κι ανέγγιχτος

νερό τρεχάμενο στα ρείθρα, ωχρός

έλληνας.

Πάντα ο δρόμος μέσ' στα μάτια του

κ' η λάμψη απ' τη φωτιά

που καταλύει

τη νύχτα.

Γυρίζει μόνος

στα χέρια του κλαδί από ελιά

γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά

αισθάνεταιπως όλα χάθηκαν.

Mην του μιλάτε είναι άνεργος

τα χέρια στις τσέπες του

σαν δυο χειροβομβίδες.

Mην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.

Άνθη της λεμονιάς

λουλούδια του ανέμου

στεφάνωσέ τον Άνοιξη

τον κλώθει ο θάνατος.

ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

Άγνωστες πτυχές από τη ζωή, τη δράση και τις συνήθειες του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου
Ο Καλόγερος που ηρέμησε την Εκκλησία
Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο από την εφημερίδα "Παρασκήνιο" του Σπύρου Καρατζαφέρη που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου η Μητρόπολη Αθηνών “έλαμπε”. Στολισμοί, προετοιμασίες για την Ανάσταση, μπάντες, αστυνομία και συνωστισμός συνέθεταν το “σκηνικό” της βραδιάς. Είχαν ήδη αρχίσει οι αφίξεις των
εκπροσώπων της κυβέρνησης, των κομμάτων και των λοιπών αρχών του τόπου,ενώ πλήθος πιστών βρισκόταν ήδη εντός του ναού. Την ίδια ώρα μια μικρή ομάδα πιστών επέλεγε να παρακολουθήσει την Αναστάσιμη λειτουργία μακρυά από τη “λάμψη” των επισήμων και το θόρυβο των κροτίδων και των βεγγαλικών, σε ένα μικρό μοναστήρι στο Κλειδί. Ένα πραγματικό ησυχαστήριο. Ξαφνικά το κατανυκτικό κλίμα διέκοψε μια ασυνήθιστη, για τα δεδομένα της Μονής, “κινητικότητα”. Τέτοια που ακόμα και οι μοναχές φάνηκε να αιφνιδιάζονται. Τότε εισήλθε εντός του Ναού ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Χωρίς να έχει ειδοποιήσει, χωρίς κανένας να το γνωρίζει, χωρίς να έχει οργανωθεί υποδοχή, προσήλθε σαν ένας απλός... μοναχός και όχι σαν προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μετά το Χριστός Ανέστη φρόντισε μάλιστα να μιλήσει με όλους τους πιστούς που βρέθηκαν εκεί. Οι άνθρωποι έκπληκτοι από την απλότητα και την ευγένεια του Ιερώνυμου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχαν κάνει ανάσταση με τον Αρχιεπίσκοπο!
Αυτό το περιστατικό είναι ενδεικτικό της στάσης ζωής του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Δεν του αρέσουν οι πολλές επισημότητες, ούτε τα πολλά λόγια. Προτιμά να διδάσκει με τη συμπεριφορά και τη στάση του. Επιλέγει να ακούει τον άλλο και όχι να του κάνει κήρυγμα. Αποστρέφεται το “θέατρο” και τους “Θεατρινισμούς” και επιλέγει συνήθως να κάνει αυτό που αισθάνεται και όχι αυτό που επιβάλλεται. Όχι μόνο δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα αλλά μάλλον την αποφεύγει με κάθε τρόπο.
Ξημερώματα στην Ομόνοια
Χαρακτηριστικό αυτής της συμπεριφοράς είναι το εξής περιστατικό: πριν λίγες μέρες αποφάσισε στις 5 το πρωί, μόνο με τον οδηγό του και χωρίς αστυνομική συνοδεία να επισκεφθεί την περιοχή της Ομόνοιας για να δει την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι άστεγοι και οι χρήστες ναρκωτικών. Σε κανένα δεν το ανακοίνωσε και δεν το “διαφήμισε” στους δημοσιογράφους. Το έκανε για να έχει μ
ια προσωπική εικόνα της κατάστασης. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσε και στη Λιβαδειά όπου φιλοξενούσε ακόμα και σε Γηροκομεία της Μητρόπολης, τοξικομανείς τους οποίους προμήθευε εισιτήρια και ... τσιγάρα , προκειμένου να μεταβούν στην Αθήνα για να επισκεφθούν κάποιο Κέντρο Απεξάρτησης. Δεκάδες χρήστες σώθηκαν όταν με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκε μονάδα του ΟΚΑΝΑ στο νοσοκομείο Λιβαδειάς.
Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν ότι αν σήμερα ζουν, το οφείλουν στον ταπεινό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Όμως πολλοί άλλοι, φτωχοί άνθρωποι, από την περιοχή της Βοιωτίας δεν ξέρουν ότι τα χρήματα που βρήκαν ένα πρωί κάτω από την πόρτα τους ,σε έναν ανώνυμο φάκελο, τα είχε αφήσει εκεί, μυστικά, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος το προηγούμενο βράδυ ...
Το σπίτι του πάντα ανοιχτό για όλους
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης, γεννήθηκε το 1938 στα Οινόφυτα στο σπίτι που διέμενε τις μέρες που ανάρρωνε από το πρόσφατο ατύχημα στο πόδι του. Τις ημέρες εκείνες μπορούσε να τον επισκεφθεί ο καθένας. Ο Αρχιεπίσκοπος όταν ήταν καλύτερα καθόταν στο γεμάτο από λουλούδια μπαλκόνι του. Η εξώπορτα ήταν πάντα ανοιχτή και μόνο ένας αστυνομικός, ο Δημήτρης, ουσιαστικά υποδεχόταν τους επισκέπτες σαν να ήταν κάποιο μέλος της οικογένειας. Έτσι ήταν πάντα ο Ιερώνυμος. Απλός και προσιτός. Γι' αυτό και οι πιστοί της Μητρόπολής του, τόσα χρόνια, του είχαν μεγάλη αγάπη και απόλυτη εμπιστοσύνη.
Η γιαγιά με τις λίρες
Το 1983 ο Ιερώνυμος λειτουργούσε στον Άγιο Αθανάσιο στη Θήβα. Μετά τον εσπερινό τον πλησίασαν οι πιστοί για να του μιλήσουν, όπως γινόταν πάντα. Ανάμεσά τους και μια γιαγιά που πρώτα φίλησε το χέρι του και στη συνέχεια του έδωσε ένα χαρτί ( έτσι νόμιζε ο Ιερώνυμος), και του είπε “αυτό είναι για τα Ιδρύματα”. Ο Ιερώνυμος το έβαλε στην τσέπη του και την ευχαρίστησε. Όταν έφτασε στο σπίτι του έκλπηκτος ανακάλυψε ότι η ηλικιωμένη γυναίκα δεν του είχε δώσει κάποιο σημείωμα αλλά ένα μεγάλο ποσό σε χρυσές λίρες!
Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν από νεαρός πολύ εργατικός και δραστήριος. Όταν ήταν πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Θηβών, ανέβαινε στη Μονή Σαγματά και κουβαλούσε μόνος του με το “θρυλικό” «σκαραβαίο» τα τσιμέντα. Κάποια μέρα τον επισκέφθηκε ο π. Πορφύριος και ο Ιερώνυμος εξουθενωμένος από το κουβάλημα και τις εργασίες τον βλέπει και του λέει: ”χτίζω, χτίζω και τι έγινε; Άδεια η φωλιά.” Και ο π. Πορφύριος του απαντά προφητικά: «Εσένα, αυτή είναι η δουλειά σου. Να χτίζεις. Άλλος θα τη γεμίσει...”
Πράγματι λίγο καιρό μετά η Μονή γέμισε... Στη διάρκεια της διακονίας του στη Μητρόπολη Θηβών αναπαλαιώθηκαν και επανδρώθηκαν 6 αντρικές Μονές και 17 γυναικείες, μερικές εκ των οποίων είναι από τις σημαντικότερες και ιστορικότερες όλης της ελληνικής επικράτειας.
Ο Αρχιεπίσκοπος σπούδασε Θεολογία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και την Αυστρία. Δίδαξε ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή και στο 9ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών. Τα άφησε όμως όλα και μια λαμπρή καριέρα, για να υπηρετήσει την Εκκλησία.
Το μεγάλο του πάθος
Εργάστηκε στην Αρχαιολογική εταιρία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο. Το μεγάλο πάθος του ήταν η καταγραφή και αναστύλωση των Βυζαντινών μνημείων. Με πολύ κόπο και μετά από βαθιά μελέτη εξέδωσε το 2006 τον πρώτο από τους τρεις τόμους του έργου του, με τίτλο “Χριστιανική Βοιωτία”. Ως Μητροπολίτης δημιούργησε δεκάδες ιδρύματα, κατασκηνώσεις και κέντρα νεότητας, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μεταναστών και κατάφερε να εκδιώξει- με ειρηνικό τρόπο- τους μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν το στρατηγείο τους στην περιοχή του.
Ήταν ο πρώτος που παραχώρησε οίκημα για να φιλοξενηθούν οι ψυχικά ασθενείς της Λέρου.
Η δύσκολη εποχή των συκοφαντιών
Αναμφίβολα μια από τις δυσκολότερες περιόδους στη ζωή του ήταν αυτή των συκοφαντιών εναντίον του για τα οικονομικά σκάνδαλα στην Εκκλ
ησία πριν τις Αρχιεπισκοπικές εκλογές του 1998. Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη δικαίωσή του, καρτερικά υπόμεινε τις επιθέσεις. Η όλη υπόθεση τον πίκρανε βαθιά. Αν και πολλοί του εισηγήθηκαν να κινηθεί νομικά και να καταθέσει αγωγές και μηνύσεις ποτέ δεν το έπραξε.
Δεν είχε προσωπικές εμπάθειες ούτε κακίες. Δεν τον ενδιέφερε να “πάρει εκδίκηση”. Ήθελε μόνο να δικαιωθεί ηθικά και να αποκατασταθεί το όνομά του. Όταν πλέον αποδείχτηκε ότι δεν είχε καμιά σχέση με τα καταγγελλόμενα, δεν βγήκε δημοσίως να 'πανηγυρίσει”. Άλλωστε λίγο καιρό μετά τον δικαίωσαν οι ίδιοι οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας που τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο. Η περίοδος εκείνη τον έκανε πιο δυνατό. Του έδωσε μεγαλύτερη δύναμη να αφοσιωθεί στο έργο του. Δεν επεδίωξε συμμαχίες με “ισχυρά” πρόσωπα γιατί γνώριζε ότι στο τέλος θα αποκαλύπτονταν η αλήθεια. Σήμερα στους φίλους του δεν συγκαταλέγονται “επώνυμοι”. Είναι σαφές ότι αισθάνεται πιο άνετα με τους απλούς ανθρώπους.
Φίλοι και συνεργάτες
Έχει διατηρήσει επαφές με συμφοιτητές του, με οικότροφους και με ανθρώπους που συνδέθηκε όλα αυτά τα χρόνια στη Λιβαδειά. Προτιμά να συνεργάζεται με εγγάμους κληρικούς και πολύ δύσκολα ( και μετά από πολύ καιρό) χειροτονεί αρχιμανδρίτες. Αυτή την τακτική σκοπεύει να συνεχίσει και ως Αρχιεπίσκοπος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα χρόνια που ήταν Μητροπολίτης η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών (82 στους 110) ήταν πτυχιούχοι θεολογίας ή διέθεταν και δεύτερο πτυχίο. Η Μητρόπολή του ήταν η πρώτη όλης της Ελλαδικής εκκλησίας ως προς το μορφωτικό επίπεδο των κληρικών. Στενότεροι συνεργάτες του είναι ο π. Δημήτριος Αργυρίου, ο π. Αθηναγόρας Δικαιάκος, ο π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης και οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών Σαγματά π.Νεκτάριος Αντωνόπουλος και Οσίου Λουκά π. Γεώργιος Ματζουράνης.
Το 24ωρο του
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ανήσυχο πνεύμα ακόμα και … στον ύπνο του. Κοιμάται γύρω στις 12 το βράδυ, όμως ξυπνάει δυο ώρες μετά για να γράψει κάτι που θυμήθηκε ή για να διαβάσει. Στη συνέχεια ξανακοιμάται όμως και πάλι για λίγο. Αυτό μπορεί να συμβεί δυο ή και τρεις φορές μέσα σε ένα βράδυ. Γύρω στις 6 με 6:30 σηκώνεται οριστικά από το κρεβάτι. Αυτή την εποχή μένει σε ένα κελί στη Μονή Πετράκη, περιμένοντας να ετοιμαστε
ί το διαμέρισμα της Αρχιεπισκοπής που ανακαινίζεται. Εκτιμάται ότι θα είναι έτοιμο σε λίγες μέρες. Μετά από ένα σύντομο πρωινό, ενημερώνεται από τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου και γύρω στις 9 : 30 φθάνει στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Συναντά τους στενούς του συνεργάτες, ενημερώνεται και πραγματοποιεί τα ραντεβού του. Το μεσημέρι επιστρέφει στη Μονή Πετράκη όπου εκεί κάνει τις απογευματινές του επαφές, εκτός αν έχει υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να παραστεί.
Αγαπημένα φαγητά
Τρώει πάντα μετά τις 3 το μεσημέρι και μετά κοιμάται για λίγη ώρα. Αγαπημένο του φαγητό είναι η τριμμένη ντομάτα με φέτα και ψωμί. Αυτό όμως που πραγματικά απολαμβάνει – όταν δεν είναι περίοδος νηστείας- είναι το «χονδρό», δηλαδή η ψητή προβατίνα. Μεγάλη αδυναμία έχει και στο γιαούρτι. Δεν του αρέσει το ποτό και σπάνια πίνει λίγο κρασί ή μπύρα. Τηλεόραση βλέπει λίγο. Κυρίως προτιμά ντοκιμαντέρ, ειδήσεις και εκπομπές που ασχολούνται με θέματα της Εκκλησίας. Δεν χάνει φυσικά και τις εκπομπές για την αρχαιολογία. Στο ερώτημα αν η «αποστροφή» του προς τη δημοσιότητα (που μπορεί να φτάνει και τα όρια της υπερβολής) οφείλεται σε κάποια «τραυματική εμπειρία» από κάποιο δημοσιογράφο κατά το παρελθόν, οι συνεργάτες του απαντούν όχι. «Απλά», προσθέτουν, «ο Ιερώνυμος είναι ένας πραγματικά σεμνός και ταπεινός άνθρωπος. Έχει παραμείνει ο ίδιος, όλα αυτά τα χρόνια παρά τα αξιώματα...»

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

ΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙ??


Ποιος ...δουλεύει τελικά;
.

Του Κώστα Μπαϊράμη.
. Για αρκετά χρόνια προσπαθούσα να βρω γιατί αισθάνομαι κουρασμένος και κατηγορούσα την έλλειψη ύπνου. Τώρα όμως ξέρω τον πραγματικό λόγο.... Είμαι κουρασμένος γιατί δουλεύω υπερβολικά!
Ο πληθυσμός αυτής της χώρας είναι
11.000.000. Τα 5.100.000 είναι συνταξιούχοι και βρέφη... Μας μένουν λοιπόν 5.900.000 για να κάνουν τη δουλειά. Από αυτούς τα 3.000.000 είναι σε σχολεία (Δημοτικό μέχρι Μεταπτυχιακά), άρα μένουν 2.900.000 για να κάνουν τη δουλειά. Από αυτούς, 800.000 είναι στο στρατό (αξιωματικοί και φαντάροι) και μας μένουν 2.100.000 να κάνουν τη δουλειά. Βγάλε έξω και 1.500.000 δημοσίους υπαλλήλους (που τα ξύνουν) άρα μένουν 600.000 να κάνουν τη δουλειά. Αν σκεφτείς ότι κάθε χρονική στιγμή , στα νοσοκομεία υπάρχουν 188.000, μας μένουν 412.000 για να κάνουν τη δουλειά. Επίσης υπάρχουν 358.998 στις φυλακές. Μας μένουν 53.002 για να κάνουν τη δουλειά.
Αν σκεφτείς ότι οι άνεργοι είναι 53.000 πολύ εύκολακαταλαβαίνεις ότι μένουν μόνο 2 για να κάνουν τη δουλειά. Εσύ κι εγώ. ΚΙ ΕΣΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ E-MAIL!!

Τετάρτη 28 Μαΐου 2008

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ...

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ...

Η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης άρχισε επίσημα στις 7 Απριλίου του 1453. Όμως οι προετοιμασίες είχαν αρχίσει τον Ιανουάριο του ίδιου έτους με την μεταφορά των κανονιών και τον Μάρτιο με την έλευση του οθωμανικού στρατού κάτω από τα τείχη της Πόλης.
Οι πολιορκητές ανέρχονταν σε 150.000 στρατιώτες και πλαισιώνονταν από τεχνίτες, εργάτες, υπηρέτες, κλπ. και μεγάλο πλήθος ατάκτων. Ηταν άριστα οργανωμένος και εκπαιδευμένος και φανατισμένος από τους δερβίσηδες (Τούρκους μοναχούς), που κυκλοφορούσαν στο στρατόπεδο και τόνωναν την πολεμική ορμή του πλήθους. Ο πολεμικός στόλος αποτελούμενος από 400 πλοία έφθασε στο Βόσπορο στις 12 Απριλίου.
Ο Μωάμεθ έστησε τη σκηνή του απέναντι από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Για τον αποκλεισμό της πόλης χρησιμοποίησαν τα κάστρα που είχαν χτίσει στις δυο πλευρές του Βοσπόρου,
το Ανατολού και το Ρούμελη.
H Κωνσταντινούπολη το 1450
Μέσα από τα τείχη η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει όλη τη λάμψη του παρελθόντος. Ηταν μια ερειπωμένη πόλη, που μόνο το Παλάτι, ο Ιππόδρομος, και οι μεγάλες εκκλησίες θύμιζαν το λαμπρό παρελθόν. Ο πληθυσμός της δεν ξεπερνούσε τα 50.000 άτομα. Οι Βυζαντινοί στρατιώτες ανέρχονταν σε 5.000 και 2.000 οι ξένοι, κυρίως Γενουάτες και Βενετοί. Μάλιστα 700 Γενουάτες είχαν φθάσει με δυο καράβια στις 26 Ιανουαρίου 1453 και αρχηγό τον έμπειρο Ιωάννη Ιουστινιάνη. Τα τείχη είχαν επισκευαστεί βιαστικά, και εκβαθύνθηκε η τάφρος. Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, ενώ τα κειμήλια των εκκλησιών δόθηκαν για να κοπούν νομίσματα και να πληρωθούν οι στρατιώτες. Επίσης είχαν σταλεί επιστολές βοήθειας σε όλους τους χριστιανούς ηγεμόνες. Οι Γενουάτες στα
τείχη του Γαλατά έμειναν ουδέτεροι και δεν βοήθησαν καθόλου στην άμυνα της πολης.
Η τουρκική επίθεση άρχισε με βολές πυροβολικού, που άνοιγαν τρύπες στα τείχη, τις οποίες όμως κατάφερναν να κλείσουν οι αμυνόμενοι. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να σπάσουν την αλυσίδα του Κερατίου κόλπου, αλλά δεν τα κατάφεραν . Μάλιστα στις 20 Απριλίου κατόρθωσαν να περάσουν ένα βυζαντινό και τρία γενουατικά καράβια με αρχηγό τον Φλαντανελλά διαλύοντας την αντίσταση των Τούρκων. Δυο μέρες αργότερα οι Οθωμανοί κατασκεύασαν διόλκο δώδεκα χλμ. από τον Βόσπορο στον Κεράτιο και πέρασαν με αυτό τον τρόπο 70 πλοία στον Κεράτιο κόλπο.
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εις μάχην 1453,Μυτιλήνη μουσείο Θεόφιλου
Στις 21 Μαίου
ο Μωάμεθ ζήτησε την παράδοση της πόλης και υπόσχονταν στον Κωνσταντίνο και σε όσους ήθελαν ότι θα μπορούσαν να φύγουν ελεύθεροι από την πόλη. Ο Κωνσταντίνος πρότεινε να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας -πλήρωνε 300.000 ασημένια νομίσματα ετησίως-, αλλά να κρατήσει υπό την κατοχή του την Κωνσταντινούπολη: "Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ' εμόν έστιν ούτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών".
Στις 27 Μαίου άρχισε σφοδρός βομβαρδισμός. Δυο μέρες αργότερα ξεκίνησε η τελική επίθεση σε πολλά μέρη των τειχών, αλλά με επίκεντρο την Πύλη του Αγίου Ρωμανού, διότι εκεί το τείχος είχε σχεδόν καταπέσει. Στην τρίτη τουρκική έφοδο, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε και αποσύρθηκε από τη μάχη. Η αποχώρησή του έφερε σύγχυση στους αμυνόμενους και οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη. Ο αυτοκράτορας
Κωνσταντίνος ΙΑ', ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, έπεσε στα τείχη σαν απλός στρατιώτης. Η Πόλις εάλω!

ΣΚΟΠΙΑΝΗ <<ΕΚΚΛΗΣΙΑ>>

Για να δούμε λίγο τι ρόλο παίζει για την προπαγάνδα των σκοπίων η σκοπιανη εκκλησία?? Ας θυμηθούμε την ιστορία της.

Το χρονικό της «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας»
Του Νίκου Παπαχρήστου/ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Οι ανιστόρητοι ισχυρισμοί του αυτοαπακαλούμενου «αρχιεπισκόπου Αχρίδος και Μακεδονίας» κ. Στέφανου, στο Βατικανό, κατέδειξαν για ακόμη μια φορά τον πραγματικό λόγο ύπαρξης της κατασκευασμένης, από τον Τίτο, «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας». Εχοντας ανακηρύξει μονομερώς την αυτοκεφαλία της, το 1967, η «Μακεδονική Εκκλησία» αποτέλεσε τον τρίτο βασικό πυλώνα στήριξης του πολιτικού εγχειρήματος για τη δημιουργία «Μακεδονικής Εθνότητας». Είχαν προηγηθεί η ίδρυση της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», το 1945, στο πλαίσιο της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και η συγγραφή, στα μέσα του ’60, της «Μακεδονικής Ιστορίας».
Εκκλησιαστικώς η ευρύτερη περιοχή των Σκοπίων υπάγεται, μέχρι και σήμερα, στο Πατριαρχείο Σερβίας. Ωστόσο, ήδη από το 1944 είχαν ξεκινήσει κινήσεις για την εκκλησιαστική ανεξαρτησία της. Αίτημα που ικανοποιήθηκε μερικώς το 1958, οπότε το σερβικό Πατριαρχείο, κατόπιν ισχυρών πιέσεων της κομμουνιστικής κυβερνήσεως, προχώρησε στη σύσταση της αυτόνομης «Αρχιεπισκοπής Αχρίδος του Αγίου Κλήμεντα». Η νέα αυτόνομη αρχιεπισκοπή υπαγόταν στο Πατριαρχείο Σερβίας, το οποίο διατηρούσε την ακαιρεότητα της δικαιοδοσίας του. Ομως, στις 19 Ιουλίου 1967, στην τρίτη κληρικολαϊκή συνέλευση της νεοσύστατης εκκλησιαστικής επαρχίας αποφασίστηκε η μονομερής ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της από τη σερβική Εκκλησία και η ανύψωσή της σε αυτοκέφαλη υπό τον τίτλο«Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία». Η Ιερά Σύνοδος της σερβικής Εκκλησίας αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα γεννώμενα και χαρακτήρισε σχισματική την τοπική Ιεραρχία. Θέση στην οποία παρέμεινε ακλόνητη έως το 2005, οπότε και προχώρησε ουσιαστικά στην επανασύσταση της αυτόνομης «αρχιεπισκοπής Αχρίδος και Σκοπίων». Επικεφαλής της τοποθετήθηκε ο μέχρι τότε μητροπολίτης Βελεσών κ. Ιωάννης που αποχώρησε από τη σχισματική «Μακεδονική Εκκλησία» και επανήλθε στην κανονική τάξη.

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

ΜΠΟΪΚΟΤΑΖ


Αποχή απο την αγορά γάλακτος...

...για το τριήμερο 9-11 Ιουνίου! Μια πρωτοβουλία για όλους τους bloggers - και όχι μόνο....
Από το
greek-warrior.blogspot.com.Άκουγα στην τηλεόραση κάποιον κύριο απο το ΙΝΚΑ, να μιλάει σε παράθυρο τηλεοπτικού σταθμού για τις τιμές στο γάλα και σε ερώτηση του δημοσιογράφου γιατί το ΙΝΚΑ δεν κάνει κάτι συντονίζοντας τους καταναλωτές, η απάντηση του ήταν " δεν διαθέτουμε ΜΜΕ για να ενημερώσουμε τον κοινό". Προσωπικά η απάντηση δεν με ικανοποίησε.Αλλά εδώ είμαστε. Εμείς μπορούμε να ενημερώσουμε τον κόσμο. Και κάνω την αρχή εγώ σήμερα περιμένοντας την ανταπόκριση αναγνωστών και bloggers.Προτέινω λοιπόν αποχή απο την αγορά γάλακτος για 3 ημέρεςαπο την Δευτέρα 9 Ιουνίου έως και την Τετάρτη 11 Ιουνίου.
Επειδή η τιμή του γάλακτος είναι 2,69 ευρώ τα δύο λίτρα δηλαδη 916 παλιές καλές δραχμές ποσό που θεωρώ υπερβολικό.
Επειδή ανεξάρτητα των διεθνών εξελίξεων οι τιμές του όλο ανεβαίνουν και ποτέ δεν κατεβαίνουν.
Επειδή είναι είδος πρώτης ανάγκης.
Επειδή δεν θεωρώ οτι πρέπει να δουλεύω σαν σκλάβος όλη μου την ζωή για να προσφέρω στα παιδιά μου μόνο ένα ποτήρι γάλα.
Επειδή θεωρώ οτι με κοροιδεύουν.
Γιαυτό λοιπόν καλώ όλους τους αναγνώστες και bloggers σε αποχή απο την αγορά γάλακτος για τρείς μόνο ημέρες 9 με 11 Ιουνίου σαν ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας.Παρακαλώ όλα τα blogs να αναμεταδόσουν την έκκληση, και να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή. Γιατί οι καταναλωτές πολίτες έχουν και άποψη και δυναμική και πρέπει όταν χρειάζεται να την δείχνουν

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

ΣΙΩΠΗ

Μία πρόταση για ένα βιβλίο που μιλά για την δύναμη της πίστης και την εσωτερική πάλη του ανθρώπου σε περίοδο διωγμού, πραγματικά καθηλωτικό.
Ένας ιδεαλιστής Πορτογάλος ιεραπόστολος, ο ιησουίτης Σεμπαστιάου Ροντρίγκες, φτάνει στηνΙαπωνία του 1640 για να συμπαρασταθεί στους φρικτά καταπιεζόμενους χριστιανούς Ιάπωνες,αλλά και να ανακαλύψει την αλήθεια που κρύβεται πίσω από την αποστασία του προκατόχου του, του έμπειρου ιεραπόστολου Φερέιρα ο οποίος δεν άντεξε το μαρτύριο «του λάκκου» στο Ναγκασάκι. Ο Ροντρίγκες θα βρεθεί κι αυτός πολύ γρήγορα μπροστά σε τρομερά ηθικά διλήμματα. Θα βρεθεί, όμως, κυρίως μπροστά στη σιωπή, στη σιωπή του Θεού, που μοιάζει να αποδέχεται τα φρικτά εγκλήματα και τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υπόκεινται οι πιστοί Του.Από τα αριστουργήματα της ιαπωνικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα, αυτή η "Σιωπή" έκανε πασίγνωστο τον δημιουργό της στη Δύση, ο οποίος, και λόγω της καθολικής του διαπαιδαγώγησης,αποκλήθηκε "ο Ιάπωνας Γκράχαμ Γκριν". Τη νέα αυτή έκδοση της "Σιωπής", προλογίζει ο Μάρτιν Σκορσέζε ο οποίος ανέλαβε να μεταφέρει στην οθόνη το μυθιστόρημα του Έντο.

Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

ΤΑ 160 ΧΑΜΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ


Το αίσχος των καναλιών
.
Συνεχίζουν τη σιωπή για το σκάνδαλο σε βάρος των πυροπλήκτων. Κροκοδείλια τα περσινά τους δάκρυα.... .Του Γιάννη Δαίδαλου. .Εξέφρασα την ελπίδα (εδώ) ότι χθες τουλάχιστον τα κανάλια θα ασχολούνταν με το θέμα των πυροπλήτκων και το ξάφρισμα των 160 εκατ. ευρώ από το Ταμείο τους, αφού υπήρχαν δηλώσεις των Γ. Παπανδρέου και Αλ. Αλαβάνου. Ματαίως περίμενα.Κανένα δελτίο ειδήσεων των λεγόμενων μεγάλων καναλιών δεν είπε κουβέντα. Γιατί τους έπιασε αυτή η "μούγγα" τους μεγαλοδημοσιογράφους; Τι συμφέροντα εξυπηρετούν; Ποια διαπλοκή υπάρχει κύριοι καναλάρχες; Αυτό είναι το ενδιαφέρον σας για το περιβάλλον και τους συμπολίτες μας στις πυρόπληκτες περιοχές της Ηλείας, της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας αλλά και της Αχαΐας; Κι εσείς κύριε Μολυβιάτη, γιατί σιωπάτε;Δηλαδή τα δάκρυα τους τον περασμένο Αύγουστο ήταν κροκοδείλια; Δυστυχώς...

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Καλημέρα, αναδημοσιεύω σήμερα απ'το press.gr ένα άρθρο για την απόλυση ενός από τους πλέον αξιόλογους δημοσιογράφους από την ΚΡΑΤΙΚΗ??? ΕΡΤ.

Επιβάλει λογοκρισία και φασισμό...
.
.
... ο Θ. Ρουσόπουλος εκθέτοντας τον Κ. Καραμανλή! Γυρίζει τον τόπο στις εποχές της ΥΕΝΕΔ και του Μαρούδα!!!.
Γράφει ο Άλκης Νίκας
..Παρατηρούμε για μια ακόμα φορά τι λογοκρισία και κλίμα εφοβισμού υπάρχει στην κρατική τηλεόραση. Ένα επεισόδιο ήταν αυτό με την τελετή αφής στην Ολυμπία τον περασμένο Μάρτιο. Το θέμα αυτό έκανε τον γύρο του κόσμου, αλλά η ελληνική τηλεόραση όπως και η κινεζική διέκοψαν την σύνδεση.Η Κίνα όμως έχει απολυταρχικό καθεστώς...Και εμείς δεν είμαστε καλύτεροι, όπως αποδεικνύεται και με την περίπτωση του διακεκριμένου και αντικειμενικού δημοσιογράφου, Στέλιου Κούλογλου.
Έπεσε και αυτός θύμα του φασισμού και της λογοκρισίας που θέλει να επιβάλλει ο κ. Ρουσσόπουλος στην κρατική τηλεόραση και όχι μόνο. Διότι μην ξεχνάμε ότι μια δημοκρατία κρίνεται από την ελευθερία και την ποιότητα που έχει στην ενημέρωση. Εποχές ...ΥΕΝΕΔ είναι αυτές που ζούμε. Ακόμη κι ο μακαρίτης ο Μαρούδας θα ζήλευε τον Θοδωρή και τις αθλιότητες του...Δεν καταλαβαίνετε κύριε υπουργέ ότι τελικά μ' αυτό τον τρόπο εκθέτετε τον ίδιο πρωθυπουργό και την χώρα διεθνώς, για άλλη μια φορά; Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση για την ελευθερία του λόγου. Ντροπή σας!Με αυτές τις πρωτοβουλίες σας μας γυρίζετε σαράντα χρόνια πίσω. Μέχρι που μπορεί να φθάσει η αυθαιρεσία σας κ. Ρουσόπουλε;Πρέπει να ξεσηκωθούμε όλοι για να σταματήσουμε αυτό το φαινόμενο. Αφού χτυπήσε η καμπάνα για τον κ. Κούλογλου, σε λίγο θα χτυπήσει και για μας
...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Κάποτε είμασταν κι εμείς παιδιά.....2

Ο Παναγιώτης μου έστειλε δυο λόγια για την παιδική μας ηλικία........


H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτόςσου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι. Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτοπίκινο, ποδόσφαιρο... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοιέβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου! Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε; Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ <<ΕΚΚΛΗΣΙΑ>>

Ένα άρθρο του κ. Γιανναρά που λέι πολλά....

Αφασία, ευσεβισμός και εκκλησιαστική συνείδηση
Tου Xρηστου Γιανναρα [3-2-2008]
Η πραξικοπηματική απόσχιση της ελλαδικής Εκκλησίας από τον κορμό της ελληνικής οικουμενικότητας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, η αυτοανακήρυξη της «αυτοκεφαλίας» της, ήταν ενέργημα συνεπέστατο στον επαρχιωτισμό του εθνικισμού που καθόριζε πια την πορεία του νεόφυτου κρατιδίου. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, ο Κοραϊσμός, χάρη στις λόγχες των Βαυαρών, επιβλήθηκε κυριαρχικά σαν επίσημη κρατική ιδεολογία. Και ο Κοραής είχε προκαθορίσει την εκκλησιαστική αυτοκεφαλία σαν προϋπόθεση για την εθνικιστική βαλκανιοποίηση του Ελληνισμού.
Από τα πρώτα της βήματα αυτή η βαλκανικού επαρχιωτισμού εθνική Εκκλησία σάρκωνε μια σχιζοφρένεια, οργανικό σύμπτωμα και συνέπεια του ξεσπιτωμού των Ελλαδιτών από την κοσμοπολίτικη αρχοντιά της πατριαρχικής οικουμενικότητας: Η διοίκηση εντελώς αφασική, με ριζικά αλλοτριωμένη εκκλησιολογική συνείδηση, ολοκληρωτικά υποταγμένη στις κρατικές σκοπιμότητες, ξιπασμένη από κατ’ επίφασιν προνομίες κοσμικής επιβλητικότητας – συμβατικός θεσμός «επικρατούσης θρησκείας», χρηστικός όσο και κάθε άλλη υπηρεσία κοινής ωφέλειας. Και παράλληλα, άσχετα με τη διοίκηση, κάποια «κινήματα», πρωτοβουλίες λαϊκών και «κατώτερων κληρικών», που η αφασία του επίσημου θεσμού τους εξωθούσε να αναζητήσουν τη «ζωντανή» και «γνήσια» θρησκευτικότητα αλλού: Στα υποδείγματα ορθολογικά οργανωμένης ευσέβειας και νομικά κωδικοποιημένης ηθικής που είχαν εισαχθεί στην Ελλάδα από τα κύματα των προτεσταντών μισσιοναρίων πριν και μετά την ανεξαρτησία.
Για περισσότερα από εκατό χρόνια, η σχιζοφρενική αυτή συνύπαρξη της αφασίας του επίσημου θεσμού με τον ζηλωτισμό του εξωεκκλησιαστικού ευσεβισμού λειτούργησε χάρη σε μιαν αμοιβαία, καθαρά συμφεροντολογική, ανεκτικότητα: Η αφασική διοίκηση αντλούσε από τον ζηλωτικό ευσεβισμό ευπρόσωπο λόγο ύπαρξης της Εκκλησίας και επίδειξη ωφέλιμου κοινωνικά έργου. Ο δε αυτόνομος στην οργάνωσή του ευσεβισμός κατόρθωνε έτσι να γίνεται ανεκτός παρά τον εξωεκκλησιαστικό χαρακτήρα του.
Μετά από δύο αρχιεπισκόπους στις αρχές του 20ού αιώνα που οδήγησαν την υποτέλεια του θεσμού σε εξευτελιστική κορύφωση («ανάθεμα» Βενιζέλου, 1916 – εκδίωξη του βενιζελικού αρχιεπισκόπου, 1920), ανεβαίνει στο θρόνο των Αθηνών, με ανακτορική παρέμβαση, ο πρώτος μέγας προστάτης των ευσεβιστικών κινημάτων αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Πανεπιστημιακός καθηγητής, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, προβλήθηκε ως «το πρόσωπο της αλλαγής»: Η Εκκλησία εμφανίστηκε να «βγαίνει από το κοινωνικό περιθώριο», να έχει «μορφωμένη ηγεσία», αξιοπρεπή παρουσία. Βιτρίνα του ιεραποστολικού της έργου τα αυτονομημένα εξωεκκλησιαστικά σωματεία: ο ηγέτης τους ορίζεται ιεροκήρυκας του καθεδρικού ναού των Αθηνών και σελαγίζει στο κοινωνικό στερέωμα σαν ιερατικό πρότυπο προσδίδοντας και στο ευσεβιστικό κίνημα θριαμβική νομιμοποίηση. Παράλληλα όμως ο ρηξικέλευθος αρχιεπίσκοπος θα εισαγάγει μαζικά στην επισκοπική Ιεραρχία πολλά πρόσωπα που στις επόμενες δεκαετίες θα αποτελέσουν αφορμές αλυσσιδωτών, θορυβωδών σκανδάλων σεξουαλικής ιδιαιτερότητας.
Ακολουθεί η ανώμαλη εκλογή ως αρχιεπισκόπου, κάτω από το μεταξικό καθεστώς, μιας σημαντικής στον εθνικό και θρησκευτικό βίο προσωπικότητας, του Χρύσανθου Φιλιππίδη, που θα επιχειρήσει να μπολιάσει στην αφασική διοίκηση πρόσωπα των ζηλωτικών κινημάτων. Με την εισβολή των Χιτλερικών ο Χρύσανθος αντικαθίσταται από τον Δαμασκηνό Παπανδρέου, για να ξεστρατίσει άλλη μια φορά η ελλαδική Εκκλησία σε ρόλο εθναρχικό, σε στρεβλή αναζήτηση κοινωνικής αναγνώρισης της «χρησιμότητάς» της. Το ίδιο κλίμα θα υπηρετήσει και ο στιβαρός Σπυρίδων Βλάχος, κυρίως με αφορμή τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Κύπρου.
Επονται διαδοχικά τέσσερις αρχιεπίσκοποι με ασήμαντη παρουσία, ενώ η δραματική αντίθεση ανάμεσα στην αφασία της διοικούσας Εκκλησίας και στον θρησκευτικό δυναμισμό του εξωεκκλησιαστικού ευσεβισμού επιτείνεται. Την επίταση τροφοδοτεί σωρεία κραυγαλέων ηθικών σκανδάλων κληρικών, κυρίως επισκόπων. Ετσι, όταν η δικτατορία των συνταγματαρχών το 1967 συγκροτεί «αριστίνδην» σύνοδο επισκόπων, η οποία εκλέγει αρχιεπίσκοπο Αθηνών το κορυφαίο στέλεχος των ευσεβιστικών οργανώσεων Ιερώνυμο Κοτσώνη και ο Ιερώνυμος επιχειρεί σαρωτική «ηθική κάθαρση» του επισκοπικού σώματος, ό,τι και αν λέμε για λόγους «αντιστασιακούς» εκ των υστέρων, το γενικό αίσθημα λαϊκής ανακούφισης ήταν περισσότερο και από έκδηλο. Κατηχημένο μόνο με τις αρχές του προτεσταντικού ηθικισμού (τόσο από το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολειά όσο και από τα κηρύγματα των οργανώσεων), το πλήρωμα της ελλαδικής Εκκλησίας ήταν αδύνατο να ξεχωρίσει τη ζωτική και θεμελιώδη διαφορά του ατομοκεντρικού ηθικισμού από το άθλημα μετοχής στο σώμα εκκλησιαστικής κοινωνίας της ζωής. Γι’ αυτό και αναφανδόν προτιμούσε επισκόπους με ηθική τουλάχιστον συνέπεια από αφασικούς καριερίστες, σκανδαλοποιούς.
Με τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Κοτσώνη, γεφυρώνεται για πρώτη φορά το χάσμα ανάμεσα στη διοικούσα Εκκλησία και στα ζηλωτικά κινήματα. Μια καινούργια, συχνά εκπληκτική ανθρώπινη ποιότητα αναλαμβάνει επισκοπικές ευθύνες: άνθρωποι με ανιδιοτέλεια, θυσιαστική ετοιμότητα, ιεραποστολικό ζήλο, μάλλον ανυποψίαστοι όμως για το εκκλησιαστικό γεγονός, παγιδευμένοι στην ιδεολογική θρησκευτικότητα και στον ηθικιστικό ωφελιμισμό.
Οταν ο Ιερώνυμος θα παραιτηθεί (και απογοητευμένος από την εκκλησιαστική του διακονία θα ιδρύσει ένα διεθνές κίνημα «Αγαπισμού»!) ο διάδοχός του, εκλεκτός της χούντας Ιωαννίδη, Σεραφείμ Τίκας θα αποβάλει από το επισκοπικό σώμα, με την ανομία συντακτικών πράξεων της δικτατορίας, αυτήν την ενοχλητική ευσεβιστική ποιότητα. Στα είκοσι πέντε χρόνια της αρχιεπισκοπικής του θητείας η αφασία της διοικούσας Εκκλησίας θα αποκατασταθεί υποδειγματικά.
Ομως, ο ίδιος ο Σεραφείμ, παρ’ όλο που επιβάλλει και χειροτονεί ως επισκόπους ασήμαντα αναστήματα, αναγκάζεται να καταφύγει και σε κληρικούς τυπικά εξωεκκλησιαστικής ευσεβιστικής νοοτροπίας. Τα κάποτε σωματεία - πυρήνες του ατομοκεντρικού ζηλωτισμού έχουν πια εκλείψει ή φυτοζωούν, αλλά το μόνο είδος δραστηριότητας που έχουν να επιδείξουν οι εκκλησιαστικές μητροπόλεις, παντού στην Ελλάδα, είναι ο προτεσταντικού τύπου θρησκευτικός ιεραποστολισμός των εξωεκκλησιαστικών κινημάτων. Πολλούς επιδέξιους σε αυτό τον ακτιβισμό κληρικούς προβιβάζει σε επισκόπους ο Σεραφείμ.
Για τη διαδοχή του συγκρούστηκαν δύο ξεκάθαρα αντιθετικές νοοτροπίες: Από τη μια το χαρισματικών προσόντων βλάστημα της ιδεολογικής θρησκευτικότητας των οργανώσεων, μοντέλο εκσυγχρονισμένου θρησκευτικού ηγέτη (περισσότερο Αγιατολάχ και παρεμπιπτόντως εκκλησιαστικού ποιμένα), μέλος συγκεκριμένης οργάνωσης κληρικών συγκροτημένης ακριβώς με τις σκοπιμότητες της «τυρείας» που καταδικάζουν οι Κανόνες της Εκκλησίας. Και από την άλλη, ένα από τα ελάχιστα δείγματα μιας μικρής μειονότητας επισκόπων που συνειδητοποιούν την καισαρική διαφορά της Εκκλησίας τόσο από τον ατομοκεντρισμό του ευσεβισμού όσο και από την αφασία και θεομπαιξία.
Φυσικά και εξουδετερώθηκε, με λάσπη για δήθεν οικονομικές ατασθαλίες, ο δεύτερος υποψήφιος.

ΜΙΑ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΒΙΛΑ


Καλημέρα, διάβασα το τελευταίο βιβλίο του καλού συγγραφέα, ΑΛΕΞΗ ΣΤΑΜΑΤΗ, <<ΒΙΛΑ ΚΟΜΠΡΕ>> και μου άρεσε πάρα πολύ.Ένα βιβλίο με εξαιρετική πλοκή που κλιμακωτά βάζει τον αναγνώστη να ψάχνει με αγωνία μαζί με τον ήρωα την λύση και την λύτρωση που επιφέρει στους ανθρώπους η αυτογνωσία και το πικρό ποτήρι της γνώσης.

Ένα ώριμο έργο που αξίζει να διαβαστεί.