Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το δωρο του Χριστου!!!!


Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος στὴ σπηλιὰ τῆς Βηθλεὲμ...


Νύχτα Χριστουγέννων. Ἕνας ἅγιος καὶ σοφὸςἀσκητὴς προσεύχεται ἀπὸ ὥρα γονατιστὸς μέσα στὸ ἅγιο Σπήλαιο, στὴ Βηθλεέμ. Στὸ σπήλαιο ποὺπρὶν ἀπὸ περίπου 400 χρόνια εἶχε φιλοξενήσει τὸν νεογέννητο Χριστό μας. Ὁ ἀσκητὴς δὲν εἶναι ἄλλοςἀπὸ τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸνἅγιο Ἱερώνυμο, ποὺ κατέγραψε καὶ τὰ ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ.
Ἐκείνη τὴ νύχτα ὁ Ὅσιος εἶχε ἀφήσει τὸ ἀσκητήριο του, ποὺ ἦταν κοντὰ στὸ ἅγιο Σπήλαιο, καὶ εἶχε ἀποφασίσει νὰ τὴν περάσει ξάγρυπνος καὶ προσευχόμενος μπροστὰστὴν ἁγία Φάτνη.
Ἡ καρδιά του ἦταν γεμάτη εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ: νὰ ἔλθει ὁ Ἴδιος στὴ γῆ, νὰ γίνειἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦδιαβόλου καὶ τὰ νύχια τοῦ θανάτου!
Ἀπόλυτη σιωπὴ ἐπικρατοῦσε μέσα στὴ νύχτα στὸν ἱερὸ χῶρο...

Ξαφνικὰ ἀκούστηκε νὰ προφέρει τὸ ὄνομά του μιὰ γλυκιὰ φωνή:

–Ἱερώνυμε!

Ξαφνιάστηκε ὁ Ὅσιος... Κοίταξε παραξενεμένος γύρω του... Τίποτε... Δὲν ὑπῆρχε κανείς.

–Ἱερώνυμε! ξανακούστηκε ἡ φωνή...

Ναί! Ἐρχόταν ἀπὸ τὴν ἁγία Φάτνη... καὶ ἔκανε τὴν καρδιά του νὰ τρέμει συγκλονισμένη.

–Ἱερώνυμε, τί δῶρο θὰ μοῦ κάνεις ἀπόψε στὴ γιορτή μου;

Ἦταν πράγματι ἡ γλυκιὰ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ.

Ξέσπασε σὲ λυγμοὺς ὁ Ἅγιος:

–Ὦ Κύριε, τὸ ξέρεις ὅτι γιὰ Σένα τὰ ἄφησα ὅλα: τὸ παλάτι τοῦ αὐτοκράτορα, τὰ μεγαλεῖα τῆς Ρώμης, τὶς ἀνέσεις. Ἡ καρδιά μου, ἡ σκέψη μου, ὅλα σὲ Σένα εἶναι στραμμένα! Τί ἄλλο μπορῶ νὰ Σοῦ προσφέρω; Δὲν ἔχω τίποτε!

–Καὶ ὅμως, Ἱερώνυμε, ἔχεις κάτι ἀκόμα ποὺ μπορεῖς καὶ πρέπει νὰ μοῦ τὸ προσφέρεις... Αὐτὸ θὰ μὲ εὐχαριστήσει πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα, καὶ αὐτὸ θέλω...

Ἔπεσε σὲ συλλογὴ ὁ Ὅσιος... Πέρασαν λίγα λεπτὰ καὶ μετὰ τόλμησε νὰ ψελλίσει:

–Κύριε, δὲν βρίσκω κάτι... Πές μου, τί θὰ μποροῦσα ἀκόμη νὰ Σοῦ προσφέρω καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ σκεφτῶ;

Μεσολάβησε μικρὸ διάστημα σιγῆς καὶ ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ ξανακούστηκε:

–Ἱερώνυμε, τὶς ἁμαρτίες σου θέλω. Δῶσε μου τὶς ἁμαρτίες σου!

–Τὶς ἁμαρτίες μου; Τί νὰ τὶς κάνεις, Κύριε, τὶς ἁμαρτίες μου;

–Θέλω τὶς ἁμαρτίες σου γιὰ νὰ σοῦ τὶς συγχωρήσω, ἀφοῦ γι᾿ αὐτὸ ἦρθα στὸν κόσμο, ἀπάν­τησε ὁ Ἰησοῦς καὶ ἐπικράτησε βαθιὰ σιωπή.

Συγκλονισμένος ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος ἄ­­­φησε τὰ δάκρυά του, δάκρυα εὐγνωμοσύνης, νὰπλημμυρίσουν τὸν ἱερὸ χῶρο ὅλη τὴ νύχτα.

Ἄφησε καὶ σὲ μᾶς τὴν ἔμπρακτη παραγγελία νὰ μὴ λησμονοῦμε κάθε Χριστούγεννα τὸὡραιότερο δῶρο πρὸς τὸν Σωτήρα μας, τὴ μετάνοιά μας γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Αὐτὸς εἶναι ὁκαλύτερος ἑορτασμὸς τῆς μεγάλης ἑορτῆς...

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

τελικα λοιπον ηταν...Αγιος

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου- του Αγίου Πορφυρίου, όπως ακούω να τον λένε οι πιστοί ολόγυρά μου. Κοιτάζω την αγιογραφία του με το φωτοστέφανο και νοιώθω ανόητη. Θεέ μου πόσο ανόητη! Ήταν Άγιος λοιπόν εκείνος ο γέροντας που με υποδεχόταν χωρίς να μιλά όταν έμπαινα στο κελάκι του τρομαγμένη; Ήταν άγιος εκείνο το γλυκό, υπομονετικό γεροντάκι που σεβάστηκε πάντα την άρνησή μου να ακούω συμβουλές τύπου Κατηχητικού και δε μου έδωσε ποτέ καμιά τέτοια συμβουλή; Ήταν Άγιος λοιπόν! Κι εγώ νοιώθω ανόητη γιατί πάντα ήξερα ότι ήταν Άγιος, κι όμως τον φοβόμουν. Ένα παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, με όλα τα θέματα που έχει ένα παιδί που μπαίνει σε μια άγρια μαύρη εφηβεία. Ένα παιδί, μεγαλωμένο με χριστιανικές αρχές που όμως ήθελε να τις γκρεμίσει γιατί δεν του άρεσαν, δεν το ικανοποιούσαν, το καταπίεζαν. Τέτοιο παιδί ήμουν όταν γνώρισα το Γέροντα, γι’ αυτό και καταπιεζόμουν όταν έπρεπε να ακολουθήσω την οικογένειά μου που λαχταρούσε να τον επισκεφτεί. Εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια όταν έπρεπε να βγάλω τα αγαπημένα μου τζιν και να φορέσω τη φούστα για να πάω να του φιλήσω το χέρι με εξόργιζαν. Τη θυμάμαι αυτή την οργή που έσκαγε μέσα μου σιωπηλά – γιατί δεν τολμούσα να πω ότι δεν ήθελα να τον δω. Δεν τολμούσα γιατί μέσα μου ήξερα ότι ήταν Άγιος- πώς να αρνηθώ την ευχή ενός τέτοιου ανθρώπου; Κι από την άλλη τον φοβόμουν που ήταν Άγιος. Στην αρχή φοβόμουν γιατί ένοιωθα ότι ήξερε τις σκέψεις και τις πράξεις μου και έτρεμα μην τις αποκάλυπτε στη μαμά μου… Κι όταν κατάλαβα ότι δεν αποκάλυπτε τίποτα, πάλι τον φοβόμουν γιατί πίστευα ότι με έκρινε για όσα είχα κάνει, όσα είχα πει, για ότι ήμουν, ότι δε με ενέκρινε για φιλαράκι του – και γιατί να το έκανε άλλωστε; Είχε ήδη εγκρίνει για φιλαράκια του την αδερφή μου, τη μαμά μου, το μπαμπά μου. Σ’ εκείνους μιλούσε, τους καλωσόριζε, τους έδινε το σταυρό που κρατούσε στο χέρι να τον φιλήσουν. Σε μένα δεν το έκανε… δεν άπλωνε το χέρι να του το φιλήσω… πλησίαζα μόνη μου, τρομαγμένη, καταπιέζοντας τον εαυτό μου να το κάνω και πάντα έφευγα με τρόμο ότι δεν με είχε δεχτεί. Ώσπου ένα μεσημέρι Σαββάτου , η μαμά μου ζήτησε επιτακτικά να ετοιμαστώ για να πάμε στο Γέροντα. Ήθελα να της πω ότι δεν ήθελα να έρθω μα δεν τόλμησα. Κι έτσι φώναξα ότι ήθελα να έρθω με το παντελόνι. Η μαμά μου ήταν ανένδοτη κι έτσι μπήκα οργισμένη στο δωμάτιό μου και πίσω από την ασφάλεια της μοναξιάς μου τον έβρισα. Τον έβρισα τόσο, που μετά από τόσα χρόνια ακόμα ντρέπομαι για όσα είπα μονάχη στο δωμάτιό μου. Μετά, βγήκα φορώντας τη φούστα μου, μπήκα στο αυτοκίνητο, σιωπηλή και πάντα με την ίδια οργή μέσα μου. Όταν φτάσαμε στο κελάκι του, μπήκαμε όλοι μέσα – εγώ απλά τυπικά θα του φιλούσα το χέρι και θα έφευγα τρέχοντας έξω. Εκείνο το απόγευμα ήταν η πρώτη φορά που με χαιρέτησε με το όνομά μου. Έλα Μάρω μου είπε και μου άπλωσε το χέρι. Θεέ μου πόσο μου άρεσε που άκουσα τη φωνή του να με λέει όπως με φώναζαν οι φίλοι μου! Και πόση ανακούφιση αισθάνθηκα, με την υποδοχή του! Ασφαλώς για να με υποδεχτεί έτσι για πρώτη φορά, ενώ εγώ είχα ξεσπάσει εναντίον του στο δωμάτιό μου, μάλλον δεν ήταν Άγιος. Μάλλον δεν ήξερε τι είχα πει…
Κι εκεί που πήγα μια ανάσα ανακούφισης τον άκουσα να μου λέει στοργικά- πολύ στοργικά: Μάρω θα μπορούσες να βγεις λίγο έξω, για να μιλήσω στο μητέρα σου;
Καλύτερα να άνοιγε η γη να με καταπιεί εκείνη την ώρα! Ήμουν σίγουρη ότι, ως Άγιος, όχι μόνο είχε ακούσει όλα όσα είχα ψιθυρίσει, αλλά θα τα έλεγε όλα στη μαμά μου! Βγήκα με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή κι όση ώρα περίμενα απ έξω είχα ετοιμάσει στη σκέψη μου την άμυνά μου: είχα φορτώσει κι ήμουν έτοιμη για μάχη! Κι όμως καμιά μάχη δε συνέβη. Δεν ξέρω τι της είπε, ξέρω όμως ότι όταν βγήκε από το κελάκι η μαμά μου μού ζήτησε συγγνώμη χωρίς να μου εξηγήσει γιατί. Ξέρω ακόμα ότι δεν μου επέβαλε ποτέ ξανά να πάω μαζί τους στο Γέροντα. Μόνη μου πήγαινα, από ντροπή, γιατί δεν άντεχα στην ιδέα ότι δεν ήθελα να πάω, γιατί ζήλευα τη σχέση που είχε η αδερφή μου μαζί του κι ας μην τον πήγαινα! Ήθελα να τον αγαπάω κι ας μην τον αγαπούσα. Ήθελα να ένοιωθα την ευλογία του κι ας μην την ένοιωθα! Ήθελα να με θεωρήσει φιλαράκι του κι ας μην αισθανόμουν ότι ήταν δικός μου φίλος. Έπρεπε να βγω από το σκοτάδι της εφηβείας μου για να καταλάβω με ντροπή ότι εκείνος με είχε αποδεχτεί, έτσι όπως ήμουν. Κατάλαβα πως όταν δεν μου άπλωνε το χέρι να το φιλήσω, το έκανε όχι από αποδοκιμασία αλλά από αποδοχή. Στη μεταξύ μας σχέση εκείνος ήταν ο ειλικρινής κι εγώ η ψεύτικη. Εγώ πλησίαζα κι ας μην ήθελα, εκείνος όμως δεν άπλωνε το χέρι επειδή σεβόταν το φόβο και την αντίδρασή μου. Εγώ καταπίεζα τη Μάρω, ενώ εκείνος την αποδεχόταν κι έκανε αυτό που η Μάρω ήθελε… Ακόμα και την οργή μου εκείνος την ερμήνευε σαν προσευχή. Δε μου έκανε καμιά νύξη για το Χριστό, δε μου έδωσε καμιά συμβουλή, δε μου μίλησε για θαύματα για να με πείσει. Κι όμως ξέρω πια ότι αυτή η σιωπή ήταν η πιο τρανή απόδειξη ότι με είχε αποδεχτεί σα φιλαράκι του, έτσι όπως ήμουν. Ίσως γι’ αυτό ήταν ο μόνος που δεν αντέδρασε όταν πέρασα στη Θεολογία. Όλοι οι άλλοι, φίλοι συγγενείς θορυβήθηκαν: Η Μάρω στη Θεολογία? Ακόμα κι εγώ η ίδια δεν ήξερα γιατί είχα βάλει τη Θεολογία ως πρώτη επιλογή. Εκείνος όμως δεν είπε τίποτα. Ούτε με συνεχάρη, ούτε θριαμβολόγησε. Κράτησε την ίδια σιωπηλή, ξεκάθαρη στάση που επιθυμούσε η ψυχή μου. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι βλέποντας το αγρίμι μέσα μου, με ανέθεσε απευθείας στο Θεό κι αυτό είναι για μένα η μεγαλύτερη απόδειξη ότι με ένοιωθε φιλαράκι του…
 
Αυτή τη σχέση την παθιασμένη την είχα με το Γέροντα ως το τέλος. Εγώ δε μαλάκωσα ποτέ κι εκείνος δεχόταν πάντα την ορμή μου σαν δείγμα αγάπης. Τον ξαναπρόσβαλα το Γέροντα, άλλη μια φορά και πάλι πίσω από την πλάτη του – ως γνήσια θρασύδειλη! Πάλι Σάββατο ήταν κι εγώ ήμουν φοιτήτρια πια και είχα εξεταστική. Τη Δευτέρα έδινα μάθημα και στις 9 το βράδυ του Σαββάτου έμαθα ότι είχα διαβάσει λάθος ύλη. Πανικοβλήθηκα κι όταν η μαμά μου προσπαθώντας να με ηρεμήσει μου είπε «Βρε τι σκας? Αφού έχεις το Γέροντα!», εγώ έγινα ηφαίστειο που έσκασε: «Δε μας παρατάς με το Γέροντά σου! Τι να μου κάνει τωρα ο Γέροντας;» Εκείνη την ώρα χτύπησε το τηλέφωνο κι όταν άκουσα τη μαμά μου να λέει: Γέροντα!… ναι εδώ είναι η Μάρω. Δίπλα μου!» ήθελα να έχει το πάτωμα μια καταπακτή για να χωθώ μέσα! Σα βρεμένο γατί πήρα το ακουστικό και η φωνή μου που τόσο σθεντόρια τον είχε αμφισβητήσει, τώρα είχε γίνει ψίθυρος. Την απορία του δε θα την ξεχάσω ποτέ: «Άραγε, ποια από τις δυο σας με επικαλέστηκε στ’ αλήθεια;» με ρώτησε, σα να ήθελε να με διαβεβαιώσει ότι εκείνος ως Άγιος δεν άκουγε λόγια του στόματος αλλά της ψυχής… «θα μπορούσες να έρθεις αύριο να διαβάσεις εδώ;» με ρώτησε με μια ευγένεια που όμοιά της δεν έχω συναντήσει. Είπα ναι, όλο ντροπή και χωρίς άλλα λόγια έκλεισε το τηλέφωνο. Το άλλο πρωί στις 7 ήμουν με τους γονείς μου στη Μαλακάσα. Ο Γέροντας είχε δώσει εντολή να ανοίξουν ένα γραφείο για να περιμένω- κι ας είχε λειτουργία στο Ναό. Εκείνος με αποδεχόταν όπως ήμουν… Όταν με δέχτηκε στο κελάκι, μετά τις 10, πάλι δεν είχε πολλά λόγια: «Αχ και να πίστευες λίγο! 10 θα έγραφες!» μου είπε απαλά κι άνοιξε το βιβλίο τέσσερις φορές. «δεν πειράζει όμως. Και το 5 καλό είναι!»
Από τα τέσσερα θέματα διάβασα τα δύο. Τα άλλα τα βρήκα ανούσια και χαζά! Έπεσαν και τα τέσσερα κι εγώ πήρα 5! Καλό ήταν! Καλό μου έκανε! Άλλωστε πάντα με το Γέροντα 5 έπαιρνα. Το παραπάνω δεν το αντέχω, ούτε το αξίζω και το ξέρω. Μου αρκεί όμως αυτό το 5… με κάνει να νοιώθω ότι τον έχω κοντά μου κι αυτό μου αρκεί. Όσο για το ότι είναι Άγιος; Το ξέρω μα δε το αντέχει το μυαλό μου… ο γέροντας ήταν άγιος πάντα , μόνο ένας Άγιος θα άντεχε κάποιαν σαν εμένα. Για μένα είναι Άγιος μα παραμένει ο Γέροντας, ο δικός μου Γέροντας, αυτός που χρησιμοποιεί την απιστία και τον εγωισμό και την αμφιβολία μου ως μέσα για να επικοινωνήσει μαζί μου. Είναι ο Γέροντας που δε με μάλωσε ποτέ, δε με κολάκεψε ποτέ, δε με εγκατέλειψε ποτέ μα μόνο με τα εντελώς απαραίτητα λόγια. Είναι ο Γέροντας που δε μου απαντά όταν απευθύνομαι σ’ αυτόν από υποκριτικό καθωσπρεπισμό και που με καλωσορίζει πάντα όταν του μιλάω απλά ως Μάρω…
Πηγή: Επτάλοφος

Νά‘ μουν τοῦ σταύλου ἕν' ἄχυρο /τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ (χριστουγεννιάτικο ποίημα)

Νά‘ μουν τοῦ σταύλου ἕν' ἄχυρο /τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ (χριστουγεννιάτικο ποίημα)

E-mailΕκτύπωσηPDF



Να ‘μουν του σταύλου έν' άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.
Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του,

το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.
Να λάμψω από τη λάμψη του κι' εγώ σαν διαμαντάκι
κι' από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.
Να μοσκοβοληθώ κι' εγώ από την ευωδία,
που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.
Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι
την ώρα π' άνοιγ' ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Το είπε...: Κωστής Παλαμάς

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Το καλο τυπικό

Ετικέτες

4005 - Του Παραδείσου τ’ όνειρο (Μνήμες Όρους Αγίου…Οκτ. 2013). Μέρος 6ο



Σε μπαλκονάκι απάνεμο  μίλησε ο πρεσβύτης ,
μπαλώματα στα ράσα του, στα λόγια του γλυκύτις …
Να χετε λέει πνευματικό, κάντε λίγες μετάνοιες,
δώδεκα στους Απόστολους μια για την Παναγία,
να’χετε πριν τον ύπνο σας δική Τους ευλογία …
Και το πρωί του Ιησού η ευχή να ’ρθει στα χείλη,
πρωτόνοια λυτρωτική όπως το πετραχήλι.
Τέτοιοι λόγοι αξέχαστοι φώτισαν το σκοτάδι
και έλαμψε αλησμόνητα η αγιασμένη αυλή του …
Του Αη Γιάννιού ξημέρωνε Χριστού του αγαπημένου,
πανηγυρίζαν οι ψυχές μες στην Κωνσταμονίτου …
(νώντας σκοπετέας)
.... Να σκαλίζεις το χώμα της ψυχής σου, να ξεπροβάλλουν τα πάθη και τα αρνησίχρηστα ζιζάνια, οι ρίζες και τα φυτρώματα τα βδελυρά, που σαν αναρριχητικά σαρκοβόρα  φυτά προσπαθούν να πνίξουν ό, τι Άγιο και Θεάρεστο ανθίζει και ευωδιάζει στη ζήση σου .. Και εσύ να προσπαθείς με όλες τις δυνάμεις σου να κλαδέψεις λυτρωτικά, να μείνει μόνο το λουλουδάκι του παραδείσου και έπειτα να το ποτίζεις, να το ποτίζεις με προσευχής ξεδιψαστικό νερό και μετανοίας δάκρυα …
Αυτές οι εικόνες απ το περιβόλι, το αμπελάκι της ψυχής, ξεπρόβαλλαν ολοκάθαρα μέσα απ τα πρώτα κιόλας λόγια του Πατρός Π. στο μικρό μπαλκόνι στον δεύτερο όροφο της Κωνσταμονίτου, σιμά στα κελλάκια των Μοναχών.
-Να χετε πνευματικό σωστό και Ορθόδοξο. Όσοι δεν έχετε να βρείτε. Μάθετε ποιος είναι καλός και πηγαίνετε να τον συναντήσετε … Αυτά επιτρέπει ο Θεός να διαδίδονται… Μας ρωτά έναν-έναν ξεχωριστά για το αν έχουμε εξομολόγο  για το αν εκκλησιαζόμαστε, αν νηστεύουμε, αν μετανοΐζουμε … Χαίρεται και το δείχνει όποτε παίρνει θετική απάντηση από κάποιον  … Προβληματίζεται στην αντίθετη περίπτωση μα δεν μένει εκεί … -Παιδιά μου θέλει κάποιον αγώνα η Σωτηρία …Όσο μπορεί ο καθένας …Εμείς εδώ έχουμε κανόνα να κάνουμε κάθε μέρα τριακόσιες  τουλάχιστον μετάνοιες, και τις Σαρακοστές εξακόσιες. Εσείς κάντε όσες μπορείτε. 
Δεν μπορείτε αρκετές; Κάντε έστω λίγες πριν κοιμηθείτε … Κάντε τρείς  για την Αγία Τριάδα …ή δεκατρείς, δώδεκα για τους Αγίους Αποστόλους και μια για την Παναγίας μας … Την καλή προαίρεση και την προσπάθεια βραβεύει ο Χριστός μας. Παιδιά μου για να πάρουμε πνεύμα πρέπει να δώσουμε αίμα … Σ’ αυτήν του τη ρήση κοίταξα τα «φαγωμένα» απ τις μετάνοιες χέρια του τα συνεχώς  σταυρωμένα…Τι όμορφα σημάδια αγάπης! Σημάδια σαν παράσημα του αγώνα του  καλού… Ο Πατήρ Π. συνεχίζει …Χρησιμοποιεί συνεχώς τις θαυμαστές εμπειρίες από τα βιβλία του Πατρός Στεφάνου Αναγνωστοπούλου …Μαζί με το βιβλίο που στήριξε τους υπόδουλους Έλληνες στα χρόνια της σκλαβιάς το Αμαρτωλών Σωτηρία προτείνει πάντα  και όλα τα βιβλία του Πατρός Στεφάνου.
–Το πρωί μόλις ξυπνάτε να ξέρετε ότι απέναντί σας στέκεται ο δαίμονας και προσπαθεί να μολύνει τις πρώτες σας σκέψεις …Γι αυτό μόλις ανοίξετε τα μάτια σας, η πρώτη σας σκέψη και η φροντίδα σας  να είναι ο Κύριος, ο γλυκύτατος Ιησούς. Πρωτόνοια λέγεται αυτό. Προσφορά στον Χριστό μας να ναι  οι πρώτες σκέψεις της νέας μέρας που ξημερώνει. Την πιο καθαρή στιγμή του νου σας,  να την προσφέρετε σε Εκείνον και μόνο Πρώτο να ακουστεί το όνομά του ! Κι ύστερα ξεκινήστε να λέτε το τρισάγιο έπειτα τον 50ο ψαλμό και το Πιστεύω… Έπειτα τον Εξάψαλμο …Έτσι να ξεκινάτε την κάθε σας μέρα …Και στην διάρκειά της βρείτε λίγες στιγμές να πείτε την παράκληση της Παναγιάς και τους χαιρετισμούς Της…Το βράδυ μαζί με τις μετάνοιες διαβάστε και το Απόδειπνο και παρακαλέστε τον Φύλακα Άγγελό σας να οδηγεί πάντα σε οδό Σωτηρίας …
Να έχετε παιδιά μου καθημερινά τέτοιο καλό τυπικό! Την μνήμη του Θεού σε κάθε σας βήμα! Θυμάται έναν νέο που ο παμπόνηρος μισόκαλος θέλησε να παρασύρει απ της αγνότητας τον δρόμο που μέχρι τότε διήγαγε. -Αυτός ο νέος παιδιά μου είχε το καλό τυπικό και σώθηκε! Προτίμησε από την αμαρτία να πει τους Χαιρετισμούς της πανύμνητης Μητέρας. Και εκείνη του εμφανίστηκε με στοργή και τον δυνάμωσε στον θαυμαστό της Παρθενίας τον αγώνα! Τείχος ει των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, και πάντων των εις σε προστρεχόντων!  Το καλό τυπικό! Αυτό, που στο πρώτο  άκουσμά του ακούγεται δυσκολοκατόρθωτο μέσα στις καθημερινές μέριμνες και τα απαιτητικά προγράμματα του έξω κόσμου …Μα αν σκεφτεί κανείς πόσο ανεπίστρεπττο χρόνο σπαταλάμε σε περιττά λόγια, ανώφελες συζητήσεις, μάταιες σκέψεις και αγωνίες…. Αν υπολογίσουμε της τηλεόρασης τον άχρηστο χρόνο σε άσκοπες ειδήσεις της κατάκρισης,  και στης σαρκολατρείας τους ύμνους, τότε θα δούμε πως το καλό τυπικό είναι ένα ελαχιστότατο  μέρος της όλης ημέρας. Το κυριότερο όμως είναι  πως στην μάχη εναντίον του επίβουλου της Σωτηρίας έρχεται η πολύτιμη βοήθεια των Αγίων και της Παναγίας που μεσιτεύουν έτσι αδιάκοπα στον Κύριο. Ο Πατήρ Π. αυτή η σεβάσμια και πραότατη μορφή, σύμβολο της Κωνσταμονίτου, με τους απλούς του λόγους και τις πατρικές του παραινέσεις μίλησε σε όλων τις καρδιές εκείνο το σούρουπο. Λίγο πριν πάρουμε την ευχή του  για αποχαιρετισμό, μας μίλησε με φανερό πόνο ψυχής σπαρακτικό,  για την μάστιγα των εκτρώσεων … -Κάντε κάτι και εσείς μας είπε! Μιλήστε,  φωνάξτε … Μην αφήνετε αυτό το έγκλημα το ολέθριο να εξαπλώνεται  … Μας μοιράζει σταυρουδάκια με τον Εσταυρωμένο και εύχεται …Το νοιάξιμό του το πατρικό μας έχει συγκλονίσει …Πάντα θα τον  θυμόμαστε γι αυτό και το καλό του τυπικό, τις συνήθειες τις ποτιστικές για της ψυχής μας  το χωραφάκι …
Νύχτωσε για τα  καλά και κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια ως την αυλή του Μοναστηριού. Το γλυκό ημίφως απ τα καντηλάκια του Καθολικού είναι τόσο αρκετό για να λάμψει εκείνος ο μικρός περίγυρος ουράνια, ηλιοστάλακτα. Ανεβαίνουμε στο δωμάτιό μας  δίπλα ακριβώς στο Αρχονταρίκι. 
Οι λάμπες σκορπάνε το ομορφότερο φως  σε όλους τους χώρους. Στους διαδρόμους, στους παλιούς τοίχους με τα κάδρα των Αγωνιστών του 21. Αυτών που πολέμησαν για τον Χριστό και την Πατρίδα. Μοιάζουν να μας κοιτούν επίμονα. Είναι παράπονο αυτό; Είναι εύλαλη σιωπή  απόγνωσης; Οι ήρωες έχουν σταθερή και αμετακίνητη θέση στη ζωή αυτού του Μοναστηριού, όχι ευκαιριακή, επετειακή όπως στην ανιστόρητη, γεμάτη αμνήμονες κυβερνόντες,  σύγχρονη υπό ζυγό  Ελλάδα, μα αδιάλειπτη και ζωντανή παρουσία. Το φρόνημά τους μπολιάζει και ενθαρρύνει τις ψυχές όλων των Κωνσταμονιτών  που τους συναπαντούν καθημερινά  στον δύσβατο δρόμο της Μοναχικής ζωής. Μαζί τους και ο ηρωικός και απλούς Γέροντάς τους Αγάθωνας, δυναμώνει τα αταλάντευτα τα βήματά τους.  Σκέφτηκα πως όταν πηγαίναμε και εμείς Σχολείο, τα πορτραίτα του Γέρου του Μοριά και όλων των άλλων κοσμούσαν τους τοίχους των τάξεων. Τώρα ακόμα και του Χριστού το εικόνισμα μετακινήθηκε  στην άκρη μέχρι να βγει έξω ... Για να μην θίγονται οι αλλόθρησκοι λένε … Βαθύς αναστεναγμός και σύναξη στο όνομά του Κυρίου  λίγο πριν σβήσουμε το φως. Είναι μαζί μας όπως το υποσχέθηκε. Η προσευχή στον φύλακα Άγγελο, να μην συμβεί κάτι που θα Τον απομακρύνει. Σκέπασον ημάς εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν ημάς  από πάσης επήρειας του αντικειμένου, ίνα μη εν τίνι αμαρτήματι παροργίσουμε  τον Θεόν, και πρέσβευε υπέρ ημών  προς τον Κύριον, του επιστηρίξαι ημάς  εν τω φόβω αυτού, και αξίους  αναδείξαι ημάς  δούλους της Αυτού αγαθότητος…. 
Ξημέρωσε η μεγάλη γιορτή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Στον όρθρο στεκόμαστε στα στασίδια πίσω απ το προσκυνητάρι του Αγίου Στεφάνου στα αριστερά … Δεν μπορείς να μην νοιώσεις τη διαρκή ευωδία που σκορπά ο Άγιος Πρωτομάρτυρας στις ζωές των διαβιούντων και διακονούντων σ’ αυτό το τόσο στερούμενο σε ύλη , μα άφθονο σε  Χριστού πνεύμα Μοναστηράκι  . Το θυμιατήρι του Αρχιδιακόνου  θαρρείς πως ολοένα σου στέλνει κύματα διαλεχτού λιβανωτού… Το στόμα του θαρρείς πως δεν θα σταματήσει ποτέ,  θείς τα γόνατα, να μεσιτεύει, για όλους τους αμαρτωλούς της γης …   Κύριε μη στήσεις αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην… Δώσαμε  συγκινημένοι υπόσχεση αγάπης και  επιστροφής και μετά την Λειτουργία και την πρωινή πανηγυρική τράπεζα, επιβιβαστήκαμε στο λεωφορειάκι που μας περίμενε για τον επόμενο προορισμό μας. Αυτός ήταν η Μονή Φιλοθέου. Μα είπαμε στον οδηγό να μας αφήσει στην Καρακάλλου να προσκυνήσουμε και να συναντήσουμε γνώριμες και αγαπημένες μορφές. Ύστερα θα ανεβαίναμε απ το περίφημο μονοπάτι στα μέρη του Αριζονίτη Αγγέλου. 
Κάποιος εκεί χωρίς να το γνωρίζουμε μας περίμενε ήδη  …     
(συνεχίζεται)
νώντας σκοπετέας /Ημερολόγιο Όρους 2013
Πρώτη δημοσίευση στο ...ν τ φωτί Σου ψόμεθα φς
Προηγούμενα:

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

BREAKING BAD.....

μια καταπληκτικη σειρα που πρεπει κανεις να δει!!!!!!!

το σεναριο ειναι εξαιρετικο και φυσικα οι ερμηνειες των πρωταγωνιστων!!!!!!!!!!!!!!

Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ η τα χρονια μου που φυγανε...

Ο Αύγουστος

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σέναν ορκιζόμαστε
Πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε
Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε


Κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.
       (Τα Ρω του Έρωτα, Ο. Ελύτης, εκδ. Ίκαρος)

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα

Η νέα ταινία του Δανού Μπίλ Όγκουστ (Πέλε, ο κατακτητής, Το σπίτι των πνευμάτων, Αντίο Μπαφάνα, Άθλιοι) με τίτλο «
Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα» και πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Άιρονς, είναι ένα μαγευτικό ταξίδι στην Ευρώπη, βασισμένη στο ομότιτλο μπεστ σέλερ του βραβευμένου Ελβετού συγγραφέα, Πασκάλ Μερσιέ, ένα από τα πιο επιτυχημένα γερμανόφωνα μυθιστορήματα των τελευταίων ετών. Μόνο στην Γερμανία έχει πουλήσει πάνω από 1,8 εκατομμύρια αντίτυπα, έχει μεταφραστεί σε 15 γλώσσες, μεταξύ των οποίων και η ελληνική το 2006 (εκδόσεις Ψυχογιός) και έχει πουληθεί σε πάνω από 30 χώρες.Η ταινία έκανε διεθνή πρεμιέρα στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Βερολίνου 2013. 

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

GAMES OF THRONES

Το Παιχνίδι του Στέμματος (αγγλικάGame of Thrones) είναι μία αμερικανική δραματική σειρά φαντασίας,η οποία βασίζεται στη σειρά βιβλίων Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου. Η προβολή της άρχισε στις 17 Απριλίου 2011 και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως. Προβάλλεται σε πάνω από 70 χώρες σε όλο τον κόσμο,ενώ οι τηλεθεατές ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια. Σύμφωνα με το IMDb είναι η δεύτερη καλύτερη τηλεοπτική σειρά όλων των εποχών,γεγονός που αποδεικνύεται από τη στήριξη των τηλεθεατών,τις αμέτρητες βραβεύσεις και τις διθυραμβικές κριτικές.

μια πολυ καλη σειρα, για το παθος της εξουσιας!!!!!!!






Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

ΠΕΡΙ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Είδες τι μου’πες; “Θέλω ν’ αλλάξει το παιδί μου. Να το δω, κι ας πεθάνω”. Δεν ξέρω αν θα το δεις αλλαγμένο πριν πεθάνεις. Μπορεί να το δεις αφού πεθάνεις. Μπορεί ο Θεός να θέλει να κάνεις τόση υπομονή, που να μην προλάβεις να το δεις αλλαγμένο όπως το θες εσύ. Αλλά θα το δει ο Κύριος και θα το δεις κι εσύ από κει που θα ‘σαι, στην αιώνια ζωή. Θέλει όμως πολλή υπομονή. Να περιμένεις την απάντηση στην προσευχή που μόλις χθες έκανες. Έκανες χθες προσευχή; Θα περιμένεις. Πότε; Μην ανησυχείς. Όταν το βέλος της προσευχής σου φτάσει την καρδιά τού Θεού και την τρυπήσει και τη ματώσει από αγάπη, τότε θα δεις το αποτέλεσμα. Πότε έριξες το βέλος τής προσευχής; Χτες; Τότε περίμενε. Ταξιδεύει. Καμιά προσευχή δεν πάει χαμένη. Καμία προσευχή δεν μένει αναπάντητη. Θέλει όμως υπομονή. Να περιμένεις.

Περιμένουν μερικοί να δουν αποτέλεσμα την ίδια ώρα. Κάνεις προσευχή τώρα, θέλεις αύριο να δεις αποτέλεσμα. Μπορεί να γίνει κι αυτό. Αλλά όταν πιάσεις το κομποσκοίνι στο χέρι σου μην περιμένεις κι αμέσως τους καρπούς. Πολλοί πάνε στο άγιο Όρος μ’ ένα κομποσκοίνι στο χέρι και θέλουν να δουν το Θεό με μια αγρυπνία που θα κάνουν. Θέλουν να δουν το άκτιστο φως με μιας νύχτας προσευχή. Δεν γίνεται έτσι. Θέλει πολλή υπομονή, θέλει πολλή απαντοχή και να λες “Κύριε, όποτε θες εσύ. Εγώ θα περιμένω. Ὑπομένων, ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶπροσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς δεήσεώς μου”. Με πρόσεξε ο Κύριος, με κοίταξε, με άκουσε, αλλά πρώτα πρέπει να περιμένω. Είναι ωραία να περιμένεις το Θεό και να κάνεις υπομονή στα θέματα αυτά τα θεϊκά.

Ο άγιος Αμμωνάς ξέρεις πόσο καιρό περίμενε να απαλλαγεί από το θυμό; Κάθε μέρα το ζήταγε απ’ το Θεό. Και ξέρεις πόσο περίμενε; Οκτώ χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθούσε να θυμώνει, και πάλευε, και ξανά και ξανά, και προσευχή, και πάλι υπομονή και πάλι υπομονή. Και τον όγδοο χρόνο ήρθε ο Κύριος και τον απάλλαξε. Για σκέψου να ‘χε απελπιστεί τον έβδομο χρόνο και να ‘λεγε “Ε, δε συνεχίζω. Δε πάει άλλο αυτή η ιστορία. Ένα, δύο, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά χρόνια υπομονή. Ε, δε βγαίνει τίποτα”. Κι όμως. Έκανε υπομονή ακόμα ένα χρόνο, έφτασε τα οκτώ και ήρθε η απαλλαγή και η λύτρωσή του. Και μετά η καρδιά του έγινε τόσο ήρεμη που δεν ξαναθύμωσε ποτέ στη ζωή του.

Εσύ θυμώνεις; Θυμώνεις. Κι εγώ θυμώνω λίγο. Όχι πάρα πολύ, αλλά θυμώνω κι εγώ. Λοιπόν θέλεις να ζήσεις κι εσύ αυτό το θαύμα; Τότε ξεκίνα από σήμερα να κάνεις προσευχή με υπομονή. Ζήτα απ’ το Θεό να σου πάρει το θυμό. Ζήτα το σε κάθε θεία Λειτουργία. Και μη μου λες “Τι να πάω να κάνω στην Εκκλησία”. Ε, να. Αυτό να κάνεις. Αν θυμώνεις να πηγαίνεις κάθε Κυριακή να παρακαλάς το Θεό να σου πάρει το θυμό. Και μόνο γι’ αυτό να πηγαίνεις Εκκλησία, έχεις σοβαρό λόγο να πηγαίνεις στο Ναό του Θεού. Και να λες “Κύριε, χάρισέ μου την πραότητα, την ηρεμία, να μην αρπάζομαι, να μη με βλέπουν τα παιδιά μου και τρέμουν, να μη με βλέπει η γυναίκα μου στο σπίτι και τη στεναχωρώ και δημιουργώ αυτό το κλίμα το βαρύ με τις φωνές, με το θυμό και τα νεύρα μου. Κύριε, πάρε μου το θυμό”. Το ξέρω ότι το ζήτησες. Πόσες φορές; “Ε, πόσες φορές να το ζητήσω;”. Πολλές. Οκτώ χρόνια ο άγιος Αμμωνάς. Εσύ πόσο καιρό το ζήτησες. Για πόσο καιρό είπες στον Κύριο “Απάλλαξέ με, Κύριε, απ’ αυτό το πάθος”. Απ’ το θυμό, την οργή, την ασωτεία, η μέθη, το κάπνισμα, την κλοπή, το ψέμα, την περιέργεια. Ό,τι έχεις, ζήτα το απ’ το Θεό και μετά κάνε υπομονή. Και ξέρεις γιατί να κάνεις υπομονή κι εσύ όπως έκανε ο άγιος Αμμωνάς και κάθε άγιος; Διότι Αυτός τον Οποίο υπομένεις και καρτεράς, δεν είναι ένας τυχαίος αλλά είναι ο άγιος Θεός, που δεν είπε ποτέ ψέματα, αλλά μένει πιστός στις υποσχέσεις και την αγάπη του. Και θα ‘ρθει ο Θεός κάποια στιγμή και θα σε βοηθήσει και θα γίνεις κι εσύ ήρεμος σαν πρόβατο και δε θα ξαναθυμώσεις ποτέ και δε θα ξαναπιείς ποτέ, δε θα ξανακαπνίσεις ποτέ, θα απαλλαγείς απ’ τα πάθη σου και θα γίνεις καινούριος άνθρωπος. Θέλει υπομονή και προσευχή. Να περιμένεις ν’ αλλάξει κι ο σύντροφός σου προς το καλύτερο. Μη βιάζεσαι. Μη θες να γίνουν απότοσμα σήμερα όλα καλύτερα. Τα λάθη που έχει η γυναίκα σου δε τα φορτώθηκε όλα σε ένα μήνα. Είναι λάθη μιας ζωής. Είναι χαρακτήρας που χαράκτηκε, γι’ αυτό λέγεται χαρακτήρας. Ο Χαρακτήρας έχει χαραχτεί μέσα μας απ’ τα παιδικά μας χρόνια. Δε μπορούμε σε μια στιγμή να τα αλλάξουμε αυτά. Μερικά ζευγάρια δίνουν διορία ο ένας στον άλλον, “Αν δεν τα ‘χουμε βρει σ’ ένα χρόνο, θα χωρίσουμε”. Μα κάτσε, βρε παιδί μου. Πώς θα χωρίσεις. Περίμενε, κάνε υπομονή. “Τι υπομονή, πάτερ;”. Μα χαρακτήρας είναι αυτός. Αλλάζει έτσι εύκολα; Περίμενε.

Θυμάμαι κάποιον που έκανε δίαιτα. Και του έλεγε ο γιατρός ότι τα βαθύτερα στρώματα λίπους χάνονται πολύ πιο δύσκολα. Τα τελευταία κιλά, αν κάνεις δίαιτα, τα χάνεις πολύ πιο δύσκολα απ’ ό,τι χάνεις τα πρώτα. Ξέρεις γιατί; Γιατί αυτό το στρώμα λίπους υπάρχει μέσα μας εδώ και πολλές δεκαετίες. Και με τη δίαιτα κάνουμε αυτό ακριβώς: γυρνάμε πίσω και πάμε να κάψουμε παλιά στρώματα λίπους. Ας πούμε, είναι κάποιος σήμερα ενενήντα κιλά και θέλει να φτάσει τα ογδόντα. Ογδόντα κιλά, όμως, ήτανε πριν από αρκετά χρόνια. Έχει περάσει καιρός από τότε που ήταν για τελευταία φορά ογδόντα κιλά. Πήρε βάρος, πήγε ενενηνταένα, πήγε ενενηνταπέντε, ανέβηκαν τα κιλά του. Για να φτάσει ξανά στα ογδόντα κιλά, πρέπει να σκάψει μέσα του αυτό το λίπος και να φτάσει πίσω, πίσω. Και να φτάνει σε κείνη την παλιά χρονιά που ήταν ογδόντα κιλά. Κι είναι δύσκολο να φύγει αυτό το λίπος.

Έτσι και με την ψυχή μας. Έχει πιάσει λίπος. Τα πάθη έχουν δημιουργήσει μια επίστρωση μέσα μας που δε φεύγει εύκολα.

Πρέπει να κάνεις υπομονή για τον άνθρωπό σου. Να κάνεις χώρο στην καρδιά του άλλου, να τον αφήσεις να σκεφτεί, να αποφασίσει, ακόμα και να φύγει για λίγο αν θέλει, τροπικά. Ή και τοπικά, αν δεν αντέχει αλλιώς. Ναι, άσε να φύγει. Να πάει να κάτσει λίγο στη μάνα της, στον πατέρα της ή να φύγεις κι εσύ, να πας κάπου για λίγο μόνος. Να σκεφτείς, να ηρεμήσεις, να πάρεις το χρόνο σου. Δεν μπορεί να απαιτείς την αγάπη του άλλου και να λες “Θα μου φερθείς καλά, θα με σέβεσαι”. Αυτά δε γίνονται με καταπίεση. Αυτά γίνονται μόνο με ελευθερία. Γι’ αυτό, δώσε στον άνθρωπό σου χρόνο, χώρο, υπομονή.

Μου το’ πες και συγκινήθηκα, “Πάτερ, μ’ άφησε η κοπέλα που αγαπώ και ήμασταν αρραβωνιασμένοι τόσα χρόνια. Κι εγώ τι να ‘κανα; Την ήθελα πολύ. Αλλά ήξερα ότι η αγάπη δεν απαιτείται. Δεν μπορεί να απαιτήσω την αγάπη, να πω σε κάποια “αγάπα με με το ζόρι, επειδή εγώ το θέλω”. Και ξέρετε τι έκανα; Την άφησα να φύγει. Και τώρα κάθομαι και περιμένω. Υπομένω αγαπώντας. Υπομένω πονώντας. Υπομένω προσευχόμενος”.

Η πιο σωστή αντίδραση. Και θα το δεις, θ’ αλλάξει ο άλλος. Αν θέλει ο Θεός κι αν η αγάπη που βγάζεις από μέσα σου είναι αληθινή, κι αν η υπομονή σου είναι αγαπητική, τότε θα δεις ότι ο άνθρωπος που φεύγει από κοντά σου, (η γυναίκα σου, το παιδί σου, ο συζυγός σου), πουθενά αλλού δε θα βρει τέτοια γλυκιά αγάπη σαν τη δική σου. Και θα ξαναγυρίσει πίσω. Θα πάει όπου θέλει, μπορεί να δοκιμάσει διάφορα άλλα, αλλά δε θα βρει τέτοια ζεστασιά ούτε τέτοια ποιότητα αγάπης. Θα βρει υποκατάστατα, ψεύτικα λόγια, συμφεροντολογικές και περιστασιακές αγάπες, και θα γυρίσει πάλι σε σένα. Αρκεί όταν γυρίσει να σε βρει να περιμένεις. Θα περιμένεις;
Τι ωραίο πράγμα, που όταν γύρισε ο Οδυσσέας βρήκε μια Πηνελόπη να τον περιμένει! Τι συγκίνηση! Σκεφτείτε ο Οδυσσέας να είχε βρει την Πηνελόπη του παντρεμένη με κάποιον από τους μνηστήρες που εποφθαλμιούσαν και περίμεναν την ευκαιρία να την πάρουν για σύζυγό τους. Η Πηνελόπη περίμενε, αλλά και ο Οδυσσέας περίμενε. Έκανε υπομονή σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι. Και ανταμείφθηκε η υπομονή του, η αγάπη του. Γιατί ήταν ακριβώς αυτό: υπομονή γεμάτη αγάπη.

Κι ο άσωτος γιος γύρισε. Ο πατέρας του τον περίμενε. Έκανε υπομονή. Τον κοίταζε απ’ το παράθυρο να ‘ρθει και τα μάτια του έβγαζαν αγάπη και νοσταλγία, και καλοσύνη, κι υπομονή τεράστια. Και είδε το θαύμα.

Είναι δύσκολο, αδελφέ μου, να κάνουμε υπομονή. Η εποχή μας είναι βιαστική κι όλοι μάς λένε “Τώρα. Εδώ και τώρα”. Κέντρα δίαιτας, εκμάθηση ξένων γλωσσών, ταχύρυθμα τμήματα εδώ και εκεί, όλα μάς υπόσχονται γρήγορα αποτελέσματα. Όλες οι συσκευές της κουζίνας είναι γρήγορες, σε δυο λεπτά. Φούρνος μικροκυμάτων. Ένα λεπτό, και το φαγητό είναι έτοιμο. Οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας έχει ταχύτητα. Όλα είναι γρήγορα και βιαστικά. Κι έρχεται ο Θεός και μας λέει “Ξέρεις κάτι; Όλα αυτά καλά κάνεις και τα κάνεις γρήγορα. Σου κάνουν τη ζωή εύκολη. Αλλά η ψυχή θέλει ακόμα και σήμερα, μετά από τόσους αιώνες, πάλι τους δικούς της ρυθμούς. Όπως τότε που σε έπλασα, παιδί μου. Δεν έχει αλλάξει αυτό”.

Θέλει υπομονή η καλλιέργεια της ψυχής. Πρέπει να περιμένεις τις υποσχέσεις του Θεού, ώστε να δεις να εκπληρώνονται. Έχει υποσχεθεί πολλά πράγματα ο Θεός. Και ό,τι υποσχέθηκε θα γίνει. Μας έχει πει ο Θεός, ας πούμε, ότι “Είστε ευτυχισμένοι άμα κλαίτε. Διότι θα γελάσετε. Όποιος κλάψει στη ζωή αυτή, θα γελάσει”. Περίμενε. Να σου εξηγήσω. Δεν εννοούσε ο Χριστός τα δάκρυα που είχες χθες εσύ πάνω στα νεύρα σου. Το καταλαβαίνεις, πιστεύω. Διότι πολλοί κλαίμε κι από νεύρα, όταν φωνάζουμε και παρεξηγούμαστε. Δεν εννοούσε αυτά τα δάκρυα. Μα αν κλαις ταπεινά, αν κλαις επειδή είσαι αδικημένος. Έχεις κλάψει ποτέ αδικημένος; Όχι επειδή παρεξηγήθηκες και θίχτηκε ο εγωισμός σου και σ’ έπιασε το πείσμα σου επειδή δεν έγινε το δικό σου. Όχι. Να κλάψεις επειδή σε αδίκησαν κατάφωρα, αδικημένος για την αλήθεια. Έχεις κλάψει ποτέ συκοφαντημένος; Ξέρω κάποιον που είχε κλάψει συκοφαντημένος: Ο άγιος Νεκτάριος. Πόσες φορές δε θα ‘χε κλάψει σ’ αυτό το δωματιάκι εκεί στην Αίγινα, όταν άκουγε να λένε τόσα σχόλια γι’ αυτόν. Δεν ήταν αναίσθητος. Δεν είχε πέτρα μες στο στήθος του. Καρδιά είχε. Και σίγουρα θα έκλαψε. Αδικημένος, συκοφαντημένος, και περίμενε, και περίμενε. Κι είδε το δίκιο του. Πότε. Όσο ζούσε, δυστυχώς, λίγο το είδε. Ο Κύριος τον δικαίωσε όμως πολύ, έστω μετά θάνατον. Η Εκκλησία της Αλεξανδρείας ζήτησε συγγνώμη για τις συκοφαντίες που είχαν ακουστεί για τον άγιο Νεκτάριο και για τον τρόπο που του φέρθηκε. Περίμενε ο άγιος τόσα χρόνια κι ο Θεός τον δικαίωσε. Όσο ζούσε βέβαια, οι άνθρωποι δεν του έδωσαν αυτό το γλυκό ποτήρι της δικαίωσης, αλλά τον πότισαν πίκρα. Εκτός απ’ τους ανθρώπους της Εκκλησίας, τις απλές ψυχές. Οι απλοί πιστοί πάντα τον αγαπούσαν. Αλλά ο άγιος Νεκτάριος έκανε υπομονή. Γι’ αυτό και πολλοί τον ονόμασαν, “Ο άγιος της υπομονής, της καρτερίας”. Διότι περίμενε και δε διαμαρτυρόταν. Περίμενε κι εσύ και θα δεις ότι τα δάκρυά σου μια μέρα θα γίνουν διαμάντια που θα λάμπουν.

Είπε ο Κύριος “Όποιος μ’ ακολουθήσει, από τώρα θα νιώσει μέσα του τον Παράδεισο. Εγώ θα εμφανίσω τον εαυτό μου μέσα του και θα ‘ρθει όλη η αγία Τριάδα και θα μπει στην καρδιά του. Όποιος μ’ αγαπά, ήδη απ’ αυτόν τον κόσμο”. Και λες εσύ, “Πού είναι αυτό. Εγώ δε νιώθω το Θεό”. Κάνεις, όμως, υπομονή; Αγωνίζεσαι υπομονετικά; Πόσο. Θέλει πολύ. Μέρες; Μήνες. Μήνες; Χρόνια, δεκαετίες. Κάνε τόπο μέσα σου, ν’ αφήσεις στο Χριστό να μπει. Άσε ένα σημείο, άσε μια σταθερή θέση στο Χριστό και μην τον πας μια δω και μια εκεί μες στης καρδιάς σου το τοπίο.

Όταν κάποιος γίνεται μοναχός στο άγιο Όρος, ένα ωραίο δώρο που του κάνουν κάποιοι, είναι μια εικόνα της αγίας Υπομονής. Το ξέρεις; Και οι πιο πολλοί μοναχοί αγαπούν την αγία Υπομονή. Διότι η ζωή του μοναχού θέλει υπομονή. Η ζωή του όλη είναι μια τεράστια υπομονή. Ζωή αρκετά μονότονη: κάθε μέρα ακολουθία, κάθε μέρα ξύπνημα στο κελί, πρωινή ακολουθία, κανόνας, κομποσκοίνια, μετάνοιες. Είναι ωραία βέβαια, έχει και ποικιλία, αλλά έχει και μονοτονία σε μερικά πράγματα. Και τι θέλει; Πολλή υπομονή. Το λέει και στην ακολουθία του μοναχικού σχήματος, “Κτήσουν ὑπομονήν”. Έχεις ανάγκη να αποκτήσεις τεράστια υπομονή.

Είπε ο Χριστός μας ότι “όποιος, σαν τα πουλάκια και σαν τα κοράκια του ουρανού, σαν τα παιδάκια και σαν τα λουλουδάκια εμπιστευτεί τον Κύριο, θα δει την προστασία και την στοργή του. Θα του δώσω απ’ όλα: και τροφή και νερό κι ομορφιά και στολίδια, και θα βρει όλου του κόσμου τα καλά. Θα του τα δώσω εγώ“. Εσύ όμως δεν κάνεις υπομονή να δεις αυτά τα θαύματα, παρά τι κάνεις; Αγχώνεσαι διαρκώς. Και λέει ο Κύριος “Για να δεις αυτό που υποσχέθηκα, ξεντύσου από πάνω σου τα ρούχα που φοράς και σου χαλούν το πρόσωπο. Εγώ θέλω να σε ομορφύνω, αλλά πώς να σε ομορφύνω όταν εσύ πας και βάσεις στο πρόσωπό σου τα δικά σου στολίδια τα ψεύτικα, τα ανθρώπινα; Βγάλε από πάνω σου το άγχος, για να σου δώσω εγώ ένα όμορφο πρόσωπο ειρηνικό, γαλήνιο, ήρεμο. Βγάλε από πάνω σου την αγωνία, την ανασφάλεια και τον πανικό, που σε κάνουν να ‘σαι άσχημος και κάνουν το πρόσωπό σου να γερνάει, κι έλα να ντυθείς, έλα να φορέσεις τα δικά μου ρούχα”. Την ειρήνη του Χριστού, την πίστη στη δύναμή του, την ελπίδα στα λόγια του. Και μετά ξέρεις τι να κάνεις; Ξάπλωσε ήρεμος, κι υπομονετικά περίμενε τη χάρη του Χριστού που θα ‘ρθει να σ’ αλλάξει. Γίνε όπως σε θέλει ο Θεός και μετά ξάπλωσε και κοιμήσου και περίμενε. Εμπιστεύσου το Θεό και άστα όλα στο Θεό. Και κάνοντας υπομονή, θα βλέπεις κάθε μέρα να κάνει κάτι ο Θεός στη ζωή σου. Κάθε μέρα που ξυπνάς θα διαπιστώνεις ότι είσαι πιο κοντά στην ευτυχία. Αν όλα αυτά τα δεις λογικά, θα πεις ότι αυτά που λέει ο Θεός δε θα σε κάνουν ευτυχισμένο. Ίσα ίσα σ’ αφήνουν μετέωρο, να κρέμεσαι στο κενό. Κι όμως. Αυτό που νομίζεις ότι είναι κρέμασμα στο κενό, είναι η πιο σίγουρη κίνηση ευτυχίας. Να ‘σαι σίγουρος ότι αυτό που νομίζεις για κενό θα φέρει ακριβώς το γέμισμα της καρδιά σου, και θα δεις πώς θ’ αλλάξει η ζωή σου. “Μην κάνεις τίποτα” λέει ο Χριστός, “για να εκδικηθείς τον εχθρό σου. Άσε, θα τον αναλάβω εγώ. Θα κάνω εγώ ό,τι πρέπει. Εσύ κάνε μόνο ένα πράγμα. Τι. Αγάπα τον εχθρό σου. Κι όταν τον αγαπάς είναι σα να βάζεις πάνω στο κεφάλι του κάρβουνα αναμμένα”. “Μα” θα πεις “εγώ θέλω να δω την εκδίκηση. Θέλω να δω ότι επεμβαίνεις, Κύριε. Να δω μια τάξη, μια δικαιοσύνη στη ζωή μου”. Και λέει ο Κύριος “Ναι, θα το κάνω. Θα σε δικαιώσω. Άσε τα πράγματα, όμως. Κι όταν έρθει η ώρα, θα βοηθήσω. Θέλω να βοηθήσω όμως κι αυτή την ψυχή να καταλάβει το λάθος της. Εσύ όμως κάνε υπομονή. Άσ’ τα πράγματα να τα δικαιώσω εγώ και όχι εσύ”.

Λέει ο Κύριος να παρακαλάμε, “Tὸν ἄρτον ἡμῶν τὸν ἐπιούσιον δὸς ἡμῖν σήμερον” “Κύριε, μόνο για σήμερα; Και αύριο; Τι θα γίνει αύριο.” Άστο το αύριο. Σήμερα δε ζούμε; Κάνε υπομονή και θα δεις ότι κι αύριο θα νιώσεις τη δύναμη του Χριστού, θα δεις πάλι την προστασία του. Χωρίς να σκέφτεσαι εσύ τι θα γίνει μεθαύριο, τι θα γίνει του χρόνου, τι θα γίνει όταν πας εξήντα και εβδομήντα χρονών. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Θέλει υπομονή η ζωή. Η λογική σου λέει “Κάνε τώρα τα πάντα. Βιάσου, κινήσου, τρέξε, πήγαινε σε ασφαλιστικές εταιρείες, κάνε επενδύσεις τώρα, χάνεις τον έλεγχο της ζωής”. Κι ο Κύριος λέει, “Όχι. Μην πανικοβάλλεσαι. Περίμενε. Μάθε να περιμένεις”.

Το ‘χεις μάθει εσύ αυτό το μάθημα της υπομονής στη ζωή σου; Σκέψου. Πότε πήγες είκοσι χρονών, από δεκαοχτώ, πότε έφτασες σαράντα, πότε έφτασες εξήντα χρονών, κι εσύ είσαι τώρα ογδόντα πέντε κι ενενήντα. Πώς πέρασαν τα χρόνια. Κι έλεγες τότε που ήσουν νέος “Άντε να μεγαλώσω. Πότε θα μεγαλώσω, πώς θα κυλήσει η ζωή”. Και είδες πώς κυλάει η ζωή; Γρήγορα κυλάει. Τι θέλει όμως; Να περιμένουμε. Θέλει να δεχόμαστε την κάθε μέρα με ηρεμία όπως τη δίνει ο Κύριος. Και το κάθε πράγμα θα ‘ρθει στον καιρό του. Αρκεί εσύ να κάνεις αυτή την υπομονή. Και να περιμένεις τη Βασιλεία του Θεού να ‘ρθει. Να περιμένεις να σου φέρει ο Θεός τα πράγματα όπως τα θέλει αυτός.

Είναι μερικοί που κουράζονται στη ζωή τους. Με τα βάσανα της ζωής κι επειδή δεν μπορούν να περιμένουν άλλο, φτάνουν και λένε “Καλύτερα να πεθάνω”. Μου το λένε μερικοί και στην εξομολόγηση, “Πάτερ, το έχω πει μερικές φορές “Ας πεθάνω, Θεέ μου, βαρέθηκα τη ζωή μου, θέλω να απαλλαγώ, θέλω να ηρεμήσω”». Αλλά αυτός ο θάνατος που περιμένεις δεν είναι καλός θάνατος. Και οι άγιοι ήθελαν να πεθάνουν αλλά δεν έβλεπαν το τέλος ως τέλος απαλλαγής, αλλά τέλος απόλαυσης. Ήθελαν να πεθάνουν όχι από μίσος για τη ζωή, αλλά από πόθο για την όντως ζωή, για να ‘ναι κοντά στο Χριστό. Όχι ως απαλλαγή από ένα μαρτύριο, αλλά για να ζήσουν ένα μυστήριο. Το μυστήριο του Θεού, πληρέστερα. Όχι για να απαλλαγούν από κάτι, μα για να αλλαχτούν από κάτι και από Κάποιον. Από το Θεό. Για ν’ αλλοιωθούν απ’ τη Βασιλεία του Θεού. Ήθελαν και οι άγιοι να φύγουν απ’ τον κόσμο αυτό, και ήταν ανυπόμονοι. Μα επειδή αγαπούσαν πολύ το Θεό. Κι έλεγαν “Αχ, Κύριε, πάρε με κοντά σου”. Το ‘λεγε ο απόστολος Παύλος, “Επιθυμώ άναλύσαι καί συν Χριστώ είναι”. “Θέλω να πεθάνω. Δεν κρατιέμαι άλλο στη ζωή. Θέλω να φύγω. Θέλω να φύγω απ’ αυτό τον κόσμο. Δεν έχω υπομονή”. Αλλά δεν το έλεγαν όπως το λέμε εμείς. Εμείς το λέμε κουρασμένοι και βαριεστημένοι, επειδή δε χαιρόμαστε τα δώρα του Θεού και βαριόμαστε τη ζωή μας. Όχι, αδερφέ μου. Στη ζωή αυτή θα κουραστούμε. Θα περάσουμε πολλά. Πιο πολλές, όντως, θα είναι οι λύπες στη ζωή. Πιο πολλά θα ‘ναι τα δάκρυα κι οι στεναγμοί. Πολλά τα έξοδα, οι αρρώστιες, οι αγωνίες, παρά τα χαμόγελα και η ευτυχία. Το ξέρω. Το λες κι εσύ, και το ζούμε όλοι. Αξίζει όμως να κάνεις τον αγώνα αυτό. Όλα αυτά που τώρα περνάς με υπομονή, σού ετοιμάζουν τον Παράδεισο. “Οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι ημίν”. Θα δεις. Αυτά που τώρα περνάμε, με την υπομονή που κάνουμε, είναι ένα τίποτα μπροστά σ’ αυτό που μας περιμένει. Μας περιμένει ένας πανέμορφος κόσμος ευτυχίας και αγαλλίασης κοντά στο Θεό. Όσοι άγιοι είδαν τον Παράδεισο είπαν “Πω, πω, Θεέ μου, αν το ‘ξερα τι ευτυχία με περιμένει εδώ πέρα, δε θα διαμαρτυρόμουν ποτέ στη ζωή. Και θα ‘κανα συνέχεια υπομονή και θα περίμενα, μόνο και μόνο για να ζήσω αυτό το υπέροχο που τώρα ζω”. Γι’ αυτό, κάνε υπομονή. Για ν’ απολαύσεις τη Βασιλεία του Θεού, τη γεμάτη ευτυχία.

Μια άλλη φορά θα πούμε γιατί αξίζει να κάνουμε υπομονή, γιατί πρέπει να
κάνουμε υπομονή και κάποιες αφορμές και κάποιες σκέψεις που θα κάνουν αυτή την υπομονή πιο δυνατή μες στην καρδιά μας. Γιατί πολλές φορές έρχεσαι και λες κλαίγοντας, “Δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ τον άντρα μου που μεθά. Δεν τη μπορώ τη γυναίκα μου που δε μ’ αφήνει σε ησυχία και συνέχεια φωνάζει. Δεν το μπορώ το παιδί μου που δε μ’ ακούει. Δεν μπορώ τον καθηγητή μου που μ’ έχει βάλει στο μάτι. Δεν μπορώ το ένα, δεν μπορώ το άλλο. Δεν αντέχω, δεν έχω υπομονή στη ζωή μου. Κουράστηκε το νευρικό μου σύστημα. Έχω αρρωστήσει”. Κι όμως. Μπορούμε λίγο ακόμα να κάνουμε υπομονή. Και όταν δει ο Κύριος ότι είμαστε στα όριά μας κι ότι φτάνουμε στο παρά πέντε, κάτι θα γίνει και θα βρεθεί μια λύση.

Σήμερα πάντως είχατε πολλή υπομονή. Σας κούρασα λίγο με όλ’ αυτά, αλλά είναι τέτοιο το θέμα της υπομονής που θέλει όντως υπομονή και για να τη ζεις, αλλά και να μιλάς γι’ αυτή, και ν’ ακούς γι’ αυτή.


Απόσπασμα από το βιβλίο “Αγάπη για πάντα” ΤΟΥ π. ΑΝΔΡΕΟΥ ΚΟΝΑΝΟΥ

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

ΤΟ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ...ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ

Αντιρατσιστικό Νομοσχέδιο ή επίσημος διωγμός κατά της Εκκλησίας; 

Πρεσβ.Διονύσιος Ταμπάκης- Ναύπλιον

 Τους ασκούς του Αιόλου και του Δια-βόλου κατά της Εκκλησίας μας ανοίγει το προς ψήφιση «Αντιρατσιστικό» και Αντι-Χριστιανικό νομοσχέδιο αφού είναι προφανής ακόμα και σε ένα μικρό παιδάκι  η πονηριά και η κακοβουλία που υποκρύβει μέσα του εναντίον σε ο,τιδήποτε  Χριστιανικό
Αναφέρεται μέσα στα πολλά ότι :
«Τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή 5 έως 20 .000,00 ευρώ όποιος  με κάθε μέσο ή τρόπο, προκαλεί  ή διεγείρει σε  μίσος κατά προσώπων ή ομάδες προσώπων που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον γενετήσιο προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλων.»

Έτσι πολύ απλά θεωρούνται ποινικά, κολάσιμες οι συμπεριφορές των:

α)Κυρίου μας Ιησού Χριστού και του Ευαγγελίου Του αφού πολλές φορές κατήγγειλε και υπενθύμιζε την σαπίλα της ομάδας  των ανεκδιηγήτων Φαρισαίων και Γραμματέων. «ουαι υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί»(Ματθ. κγ΄-23) διεγείροντας έτσι  απαξιωτικά συναισθήματα του απλού λαού εναντίον  τους.

β)Του Αποστόλου Παύλου, αφού και εκείνος προκαλεί αρνητικά συναισθήματα προς την ομοφυλοφιλία «μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι.»(Α Κορ. 6,10 )»

γ)Των Αγίων Πατέρων μας αφού πολλές φορές και εκείνοι έχουν διεγείρει  συναισθήματα αποστροφής εναντίον των Εβραίων και των αθέων και αιρετικών ανθρώπων και συστημάτων, π.χ. ο 11ος Κανών της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου στον οποίο οι πατέρες αποτρέπουν τους Χριστιανούς και ιδιαιτέρως του Κληρικούς να  έχουν σχέσεις  με Εβραίους, ούτε να συλούονται μαζί τους, αλλά ούτε και σε Εβραίο γιατρό να  πηγαίνουν.

δ)Πρέπει να ποινικοποιηθούν τα περισσότερα λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας μας που θεωρούνται ότι προσβάλουν τους Ιουδαίους και τους Αγαρηνούς  Τούρκους όπως π.χ. «Τὸ ἄθροισμα τῶν Ἰουδαίων, τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσαντο, σταυρωθῆναί σε Κύριε·…Ἀλλὰ δὸς αὐτοῖς Κύριε, τὸ ἀνταπόδομα αὐτῶν, ὅτι κενά, κατὰ σοῦ ἐμελέτησαν». (Μεγ.Πέμπτη)
«Λαὸς δυσσεβὴς καὶ παράνομος, ἵνα τί μελετᾷ κενὰ; ἵνα τί τὴν ζωὴν τῶν ἁπάντων, θανάτῳ κατεδίκασε;» ή και νεωτέρων  Τροπαρίων που αφορούν τους Αγίους Νεομάρτυρες π.χ. «Τοις ξίφεσιν ετμήθη σου το σώμα το Άγιον  υπ Άγαρηνών των Αθέων Ω στερέ Αναστάσιε» κ.λ.π.

ε) Αλλά πρέπει να λάβουν ποινικές κυρώσεις και όλοι οι  Αρχιερείς και Ιερείς οι οποίοι ενδεχομένως να μιλήσουν στο ποίμνιό τους για την επικινδυνότητα  π.χ. της Αθείας, του Ιεχωβιτισμού, της Ομοφυλοφιλίας κ.λ.π. Μήπως λοιπόν σε κάθε Θ.Λειτουργία θα πρέπει να περιμένει και μία κλούβα της Τοπικής Αστυνομίας έξω από τον Ι.Ναό για να οδηγήσει τον λειτουργό Ιερέα στο αυτόφωρο σε περίπτωση που καταγγείλει  με θάρρος για ο,τιδήποτε νοσηρό;

Μήπως να επιστρέψουμε στα ΓΚΟΥΛΑΚ της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. για να ικανοποιηθούν μερικοί;
Η Εκκλησία μας πορεύεται πάντα στον ανηφορικό δρόμο της ομολογίας και μαρτυρίου και δεν θα δειλιάσει ούτε τώρα να σταθεί με αξιοπρέπεια και με νικηφόρο πνεύμα  προς κάθε διώκτη της Πίστεώς μας κατά τον λόγο του Κυρίου μας  «θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωαν. 16,33)

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

μια πολυ καλη ταινια απο τον μετρ του πολιτικου θριλλερ, Κωστα Γαβρα!!!!!
για την δυναμη του κεφαλαιου που οριζει τους λαους.....δυστυχως.
 


Το Κεφάλαιo
Le Capital

του Κώστα Γαβρά
με τους Γκαντ Ελμαλέχ, Γκαμπριέλ Μπερν, Νατάσα Ρενιέ, Πολ Μπαρέ, Σελίν Σαλέτ, Λίγια Κεμπεντέ, Ιπολί Ζιραρντό, Ντανιέλ Μεσγκιουί, Μπερνάρ Λε Κοκ

Υπόθεση:
Ο Μαρκ Τουρνέιγ (Γκαντ Ελμαλέχ) είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Η καριέρα του απογειώνεται όταν αναλαμβάνει τη διεύθυνση σε μια από τις πιο ισχυρές τραπεζικές μονάδες της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό τον τοποθετεί αυτόματα στο επίκεντρο των γεγονότων του διεθνούς χρηματοτραπεζικού συστήματος. Εκεί καλείται να παλέψει και να βγει νικητής σε μια αρένα όπου οι κανόνες αλλάζουν ανάλογα με τους δείκτες των χρηματιστηρίων. Ο φιλόδοξος Μαρκ θα ανέλθει με την ίδια ευκολία και στα σαλόνια μιας μοντέρνας αριστοκρατίας, τα εύσημα της οποίας είναι η οικονομική κυριαρχία και η εξουσία. Σε ένα σύστημα που καταρρέει, ένας άνθρωπος θα προσπαθήσει να αναρριχηθεί.

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

ΛΥΔΙΑ - ΠΕΤΡΩΤΟ

Η Λυδία και ο χαρις!!!!!!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

THE MASTER

Μία παρα πολυ καλη ταινια για την αιρεση της Σαϊντελογιας, που φυσικα στα οσκαρ, αγνοηθηκε
ειναι η ταινια του Αντερσον.....the master!!!
Οι ερμηνείες του χοφμαν και ειδικα αυτη του φοινιξ ειναι για σεμιναριο σινεμα!!!!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

A Late Quartet.....

μια εξαιρετικη ταινια, για την συνυπαρξη ενος κουαρτετου εγχορδων,
με καταπληκτικες ερμηνειες απο το seymour hofman k τον αειθαλη cristopher walken!!!!

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Ενώ η Ελλάδα βουλιάζει η Εκκλησία «Αγρόν ηγοράζει»


Νίκος Χειλαδάκης, Ενώ η Ελλάδα βουλιάζει η Εκκλησία «Αγρόν ηγοράζει»


Ενώ η Ελλάδα βουλιάζει η Εκκλησία «Αγρόν ηγοράζει»
«Τα δεινά έρχονται καλπάζοντας» (Πατήρ Εφραίμ της Αριζόνας)
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Σίγουρα το πολιτικό σύστημα της χώρας, αυτό το σύστημα που έριξε την Ελλάδα στον γκρεμό και καταδίκασε τους πολίτες της στον αφανισμό ή στην εξορία, θα τρίβει τα χέρια του επειδή στην κορυφή της ελληνικής εκκλησίας βρίσκονται οι πιο βολικοί ιεράρχες που θα μπορούσαν να βρουν στην δεδομένη συγκυρία. Έτσι, εκεί που θα φοβόντουσαν από ένα ορθόδοξο κόσμο που θα στέκονταν απέναντι τους ανυποχώρητος στην ιστορική αυτή προδοσία, η ιεραρχία αυτού του ποιμνίου δεν δείχνει καμία διάθεση όχι μόνο να προβάλλει φραγμό σε αυτόν τον θανατηφόρο κατήφορο, αλλά ούτε καν να ενοχλήσει το σύστημα μήπως και της προσάψουν κάτι το «μεμπτό», αυτοί που έχουν παραβιάσει κάθε ιερό και όσιο. Αυτή την ιεραρχία την ενδιαφέρει να δώσει αγρούς στο κάθε «πικραμένο»,μήπως και έτσι μετριάσει την πίκρα του αλλά και την οργή του για την προδοσία. Και ενώ καταρρακώνεται κάθε αξία και συνθλίβεται ο κοινωνικός ιστός, παρακολουθεί απαθής όλο αυτό το κατρακύλισμα μην τυχόν και θίξει κάτι από το κατεστημένο. Είναι άραγε τόσο μακριά οι εποχές των ιεραρχών-ηρώων του ελληνισμού ;

Δυστυχώς στην πιο κρίσιμη περίοδο για την ύπαρξη του ελληνισμού, στην μεγαλύτερη εθνική συμφορά της μεταπολεμικής μας ιστορίας, η ελληνική ιεραρχία, εκτός από μια ξύλινη γλωσσά του -μην απελπίζεστε όλα έχουν τον σκοπό τους- (κατά το σφάξε με αγά ν’ αγιάσω), έχει ταυτιστεί πλήρως με όλη αυτή την προδοτική διαδικασία που οδηγεί, εκτός των άλλων και στην σταδιακή αποχριστιανοποίηση, στην αποκαθήλωση όλων των ορθοδόξων συμβόλων, φυσικά για… το καλό της«ελευθερίας» και στο τέλος στην εξολόθρευση κάθε ίχνος του ελληνισμού. Ενώ δεκάδες εκκλησίες στην επαρχία έχουν αδειάσει χωρίς ιερείς, ενώ θέλουν να βάλουν χέρι σε ότι απόμεινε με υψηλή τροΐκανική προστασία, η ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία κάνει δημοσιές σχέσεις, επισκέπτεται κοινούς απατεώνες στις φυλακές με τους οποίους έχει στενούς δεσμούς από τότε που καταλήστευαν το ελληνικό κράτος και ακόμα χειρότερα, βγάζει κυριακάτικους λόγους μέσα στον ναό, (ο γνωστός ιεράρχης της συμπρωτεύουσας), που προβάλλονται και από την τηλεόραση, για να στηρίξει αυτό το διεφθαρμένο και κοινονικοκτόνο πολίτικο συστήμα. Ντροπή !
Έχουν αντιληφθεί πως όλοι αυτοί οι πολιτικοί ταγοί έχουν παραδώσει την εθνική κυριαρχία χωρίς να πέσει ούτε ένα βόλι, χωρίς να υπάρξει ούτε μια καμπάνα να χτυπήσει σημαίνοντας συναγερμό για την μεγάλη αυτή εθνική συμφορά ; Στην μικρασιατική καταστροφή, την δεύτερη μεγάλη συμφορά μετά την πτώση της Πόλης, η εκκλησία είχε σταθεί στην πρώτη έπαλξη και πολλοί ιεράρχες θυσίασαν ακόμα και την ζωή τους για τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία.Σήμερα οι περισσότεροι ιεράρχες μας κρύβονται πίσω από την πραγματικότητα και κινούνται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μην μας λένε ότι το να δίνεις μερικές μερίδες φαγητό στους εξαθλιωμένους, κάνουν κάτι το σημαντικό. Κάθε μέρα ακούγονται ιστορίες φρίκης για το κατάντημα μας, κάθε μέρα και μια καινούργια τραγωδία προστίθεται στο μεγάλο δράμα της Ελλάδας που πνέει τα λοίσθια. Έχουν την εντύπωση ότι με μια χώρα που πεθαίνει θα παραμείνουν όρθιες οι ενορίες τους και θα συνεχίσουν να λειτουργούν σαν να μην συμβαίνει τίποτα ; «Η ευθύνη της Εκκλησίας είναι μεγάλη, γιατί έγινε μέρος του κρατικού συστήματος στον τρόπο της σκέψης και της δράσης.
Αγκαλιάστηκε με το κράτος και δεν είχε ελεύθερα χέρια να αγκαλιάσει το λαό πλέον. Δεν αγκαλιάζεις το λαό μόνο με τα συσσίτια, που είναι σημαντικό και αυτό δεν το αμφισβητώ βέβαια . Τον λαό όμως, τον αγκαλιάζεις περισσότερο με τις πολιτιστικές ρίζες του, τον πολιτισμό που έχει μέσα του, τον τρόπο της σκέψης του», μας λέει ο Μεσογαίας Νικόλαος.
Αλλά σημαντικό είναι και αυτό που έρχεται. Μήπως νομίζουν πως θα γλυτώσουν και αυτοί; Αυτό το προδοτικό σύστημα έχοντας προετοιμάσει κατάλληλα τα πράγματα και με την δική τους σύμπραξη, ετοιμάζεται για την «τελική έφοδο».Έχουν ετοιμάσει ένα πονηρό και βρώμικο πολέμιο που σκοπό έχει να απαξιώσει τελείως την ελληνική Ορθοδοξία στα εκατομμύρια δεινοπαθούντων Ελλήνων και να γκρεμίσουν κάθε πνευματικό στήριγμα σε ένα λαό που άντεξε επί τόσους αιώνες μεγάλες συμφορές. Τα πρώτα σημάδια αυτού του πόλεμου ήδη τα βλέπουμε. Θα είναι σκάνδαλα επί σκανδαλών ενώ ο κόσμος θα λιμοκτονεί και έπεται συνέχεια,για να μην μιλήσουμε για το ηλεκτρονικό φακέλωμα και την πλήρη αποχριστιανοποίηση της παιδείας.
Η κατοχή δεν είναι μόνο υλική, η οποία έχει πλήξει τα μεγαλύτερα τμήματα του λαού μας, αλλά και πνευματική, που είναι πολύ πιο σημαντική. Η Κωνσταντινούπολη όταν έπεσε δεν έπεσε πνευματικά, με αποτέλεσμα η Ορθοδοξία να επιβιώσει και παράλληλα να μεγαλουργήσει μέσα στην σκλαβιά. Σήμερα η Ελλάδα καταρρέει και πνευματικά και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό.
Ας ξυπνήσουμε πριν είναι τόσο αργά που κάνεις δεν θα μπορεί πλέον να σώσει τίποτα.Από κάπου πρέπει να πιαστούμε, από κάπου πρέπει να αντισταθούμε, από κάπου πρέπει να σωθούμε. Πάνω από το πτώμα αυτής της χώρας δεν θα υπάρξει συγχώρεση για κανένα . Σεβασμιότατοι Δεσπότες, «εκτός από το πετραχήλι υπάρχει και το καρυοφύλλι».