Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΚΕΛΙ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ!!!!!!!!!!

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣΕίπε ο Γέροντας:- Ένας άνθρωπος ρώτησε. «Εφ` όσο ο πατήρ Ιάκωβος αγαπά το Θεό και τουςΑγίους και τον Όσιο Δαβίδ και πιστεύει στα Ιερά Λείψανα και στις Εικόνεςκαι στο Θεό, γιατι ο Θεός επέτρεψε και πήγε στο Νοσοκομείο και του έκανασοβαρές εγχειρήσεις»;- Επέτρεψε ο Θεός για να ταπεινωθώ.Τον Άγιο Ιωάννη τον Pώσο, ο Γέροντας τακτικά τον επισκεπτόταν, κυρίωςπηγαίνοντας για την Αθήνα για τους γιατρούς που τον παρακολουθούσαν.- Κάποτε πήγα – έλεγε ο γέροντας - και βλέπω τον άγιο ζωντανό μέσα στηλάρνακά του. Του λέω: «Άγιε μου πως περνούσες στη Μικρά Ασία; Τι αρετέςείχες και αγίασες;»Ο Άγιος μου απάντησε. «Μέσα στη σπηλιά που ήταν στάβλος κοιμόμουνακαι με τα άχυρα σκεπαζόμουνα τον χειμώνα για να μην κρυώνω. Είχα καιτην ταπείνωση και την πίστη».Σε λίγο μου λέει: «Περίμενε, πάτερ Ιάκωβε, γιατι ήρθαν τώρα δυο άνθρωποικαι με παρακαλούν για ένα παιδί άρρωστο. Περίμενε να πάω να βοηθήσω».Ξαφνικά άδειασε η λάρνακα γιατι ο Άγιος έφυγε. Σε λίγη ώρα ξαναγύρισε,δεν τον είδα πως γύρισε, αλλά τον είδα να τακτοποιείται μέσα στη λάρνακατου σαν ένας άνθρωπος.Στις 15 Ιουλίου 1990, ημέρα Κυριακή, το πρωί, μόλις οπ. Ιάκωβος κατέβηκε από το κελλάκι του στο Ναό γιατην Θεία Λειτουργία περιέγραφε μέσα στο ιερό μεπρόσωπο εκστατικό σε Πατέρες της Μονή ς του όσα οΘείος Ιωάννης ο Ρώσος «πνευματικό τω τρόπω» τουείχε πει την νύχτα, που πέρασε – «ο Θεός οίδε» - εμπρόςστην Ιερά Λάρνακα με το αδιαλώβητο σκήνος Του στοΝαό Του στο Προκόπι.«Νομίζουν πως κοιμάμαι, πεθαμένος, είμαι νεκρόςκαι δεν υπολογίζουν οι Χριστιανοί. Εγώ όμως είμαιζωντανός. Τους πάντες βλέπω. Το σώμα μου είναιμέσα, αλλά εγώ εξέρχομαι πολλές φορές από τηνλάρνακα μου. Τρέχω ανάμεσα στους ανθρώπους γιανα τους βοηθήσω.Πολύς ο πόνος.Αυτοί δε με βλέπουν. Εγώ τους βλέπω και τους ακούω τι λένε. Και πάλιμπαίνω στη λάρνακα μου.Αλλά άκουσε Πάτερ μου να σου πω. Πολλή η αμαρτία στο κόσμο, πολλή ηασέβεια και πολλή η απιστία».«Γιατί τα λες αυτά Άγιε μου»; Του απάντησα. «Δε βλέπεις πόσος κόσμοςέρχεται στη χάρη σου και σε προσκυνά»;«Πολλοί έρχονται, Πάτερ Ιάκωβε, αλλά λίγα είναι τα τέκνα μου», πρόσθεσε οΌσιος και συνέχισε.«Για αυτό πρέπει να γίνει πόλεμος. Γιατι πολλή η αμαρτία στο κόσμο».«Όχι, Άγιε μου» του είπα ταραγμένος. «Από μικρό παιδί όλο σε πολέμους καιταλαιπωρίες βρέθηκα. Στην Μικρά Ασία που γεννήθηκα αλλά και ότανήλθαμε στην Ελλάδα. Ύστερα Άγιε μου αν γίνει έξαφνα ο πόλεμος θαχαθούν και ψυχές πριν προφτάσουν να μετανοήσουν».«Πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνει πόλεμος, πρέπει να γίνειπόλεμος», απάντησε λυπημένα με μια σταθερή φωνή ο Όσιος και συνέχισεότι θα γίνουν ορισμένες πλημμύρες, πυρκαγιές και άλλες καταστροφές στηνπεριοχή της Εύβοιας κα κάπου άλλα δεινά.Όλα όσα είπε ο Όσιος στον Γέροντα εκείνο το βράδυ πράγματι συνέβησανκαι συμβαίνουν.Την πρώτη Αυγούστου 1990 κηρύχτηκε πόλεμος στον περσικό κόλπο., ενώλίγο αργότερα στην Εύβοια έγιναν πλημμύρες από καταρρακτώδης βροχές,χάθηκαν ανθρώπινες ζωές και προξενήθηκαν μεγάλες υλικές καταστροφέςκαι φωτιές κατέκαψαν δάση και άλλες εκτάσεις.Διηγείται ο Γέροντας:- Κάποτε διάβαζα το βίο του Άγιου Σεραφείμ του Σαρώφ και στο σημείο πουέλεγε ο Άγιος ότι είδε τα σκηνώματα του Παραδείσου, «εν τη οικία τουΠατρός μου πολλαί μοναί εισί», τότε λέω πώς να είναι άραγε Θεέ μου, αυτέςοι Μονές;Ξαφνικά μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια και βρέθηκα σ` ένα ωραίο μέρος.Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος καιπυκνοφυτεμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου στεκόταν ένας Γέροντας, ο ΆγιοςΔαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μην σπάσω τα λουλούδια.Έλεγα μάλιστα ποιος τα φύτεψε τόσο πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θαέβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.Τότε μου λέει ο Γέροντας:«Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδιααυτά δεν είναι σαν και εκείνα που ξέρεις , δεν σπάζουν».Καθώς προχωρούσα λοιπόν πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένααπότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω:«Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάσει κανένα αυτοκίνητο θακινδυνεύσει».Μου λέει τότε ο γέροντας:«Εδώ πάτερ Ιάκωβε δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, ας` τον αυτόν τον δρόμο μηντον κοιτάζεις καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίζεις».Βαδίζαμε λοιπόν στο ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω. «ας κοιτάξω τι υπάρχειγύρω».Βλέπω κάτι ωραιότητα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τιςπεριφράξεις τους με τις εξώπορτες τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά καιφως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος μέσα.Λέω τότε στον Γέροντα που με συνόδευε:«Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή; Ας είχα και εγώ ένα τέτοιοσπιτάκι να κάθομαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατι εγώείμαι άνθρωπος της ησυχίας».Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι του που ήτανγια μένα. Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελί μου και είπα:«Γιατι ξαναγύρισα σ` αυτό το κόσμο; Αχ να μην ξαναγύριζα, αλλά να έμεναγια πάντα εκει»!!!Όταν προσκομίζω , έλεγε ο Γέροντας, βλέπω τις ψυχές που περνούν απόμπροστά μου και με παρακαλούν να τις μνημονεύσω, και να θέλω να τιςξεχάσω δεν μπορώ.Έλεγε ο Γέροντας πολύ να προσέχουμε στην προσευχή μας τι ζητάμε από τονΘεό, γιατι παραδείγματος χάρη δεν ξέρουμε, όταν του ζητήσουμε δοκιμασίακαι μας τη δώσει,αν θα την αντέξουμε.Έλεγε επισης ο Γέροντας:- Όταν ο Ιερέας βγάζει μερίδες και μνημονεύει τα ονόματα των πιστών στηνΙερά Πρόθεση κατεβαίνει Άγγελος Κυρίου και παίρνει την μνημόνευση αυτήκαι την πηγαίνει και την εναποθέτει στο Θρόνο του Δεσπότου Χριστού ωςπροσευχή γι` αυτούς που μνημονεύθηκαν. Σκεφθείτε λοιπόν τι αξία έχει νασας μνημονεύσουν στην Αγία Πρόθεση.Κάποια φορά είχα ξεχάσει να μνημονεύσω στους κεκοιμημένους τη μητέραμου, που ήταν Αγια γυναίκα. Όταν τελείωσα την Θεια Λειτουργία και πήγαστο κελλάκι μου, εκει που καθόμουν, ήλθε η ψυχή, το πνεύμα της μητέραμου, και μου είπε με παράπονο:«Πάτερ Ιάκωβε δε με μνημόνευσες σήμερα».«Πως μητέρα δεν σας μνημόνευσα. Κάθε μέρα σας μνημονεύω και μάλιστατην καλύτερη μερίδα σας βγάζω», της είπα.«Όχι παιδί μου, σήμερα με ξέχασες και η ψυχή μου δεν αναπαύεται τόσο όσοτις άλλες μέρες που με μνημονεύεις», μου απάντησε.Σκεφθείτε τι μεγάλος κέρδος και ωφελεία δέχεται η ψυχή όταν τη μνημονεύειο ιερέας.- Είδα και την ψυχή του πατέρα μου, - έλεγε ο Γέροντας -, να κάθεται έξω απόένα απλό σπιτάκι σαν κελλάκι και του λέω:«Πατέρα μου, εσύ που ήσουν και χτίστης, δεν έχτιζες ένα μεγαλύτερο σπίτινα μένεις άνετα, αλλά κάθεσαι σε ένα τέτοιο σπιτάκι»;Τότε, τι μου λέει;«Παιδί μου, εσύ με τις προσευχές σου και τις ελεημοσύνες σου μου έκτισες τοσπιτάκι αυτό και το έχω και μένω»..Ένα πνευματικό του παιδί λέει στον Γέροντα:- Πήγαμε στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.Κι ο γέροντας εντελώς φυσικά του λέει:- Παιδί μου, ο Άγιος Διονύσιος ήταν εδώ πριν λίγες ημέρες καισυλλειτουργήσαμε!!Πήγε κάποιος στον γεροντα και του λέει:- Κάνω 3000 μετάνοιες το εικοσιτετράωρο.Του λέει ο γέροντας:- Καλά κανείς παιδί μου, αλλά από τώρα κι ύστερα να κανείς 100 μετάνοιες,γιατι αργότερα θα κουραστείς και δεν θα κανείς καμία.Για το θέμα της τηλεόρασης έλεγε:- Η τηλεόραση - το κουτί του διάβολου – κάνει μεγάλη ζημία, ιδιαίτερα σταπαιδία, γι αυτό και πρέπει να βγει από το σπίτι.Στους γονείς που ρωτούσαν τι να κάνουμε τα παιδία μας όταν δεν ακούνε τουςέλεγε:- Προσευχή θα κάνετε με πίστη, θα τα νουθετήσετε κι όσο μπορείτε με τηναγάπη και με τον καλό το τρόπο. Γιατι, με συγχωρείτε, με το αυστηρό δενπάει.Γιατι σου λέει σηκώνουμε και φεύγω και πάει. Κι είναι σήμερα Σόδομα καιΓόμορρα και κάτι χειρότερο.Είπε ο γέροντας:- Όταν είχε κοιμηθεί ο Γέροντας του ο πατήρ Νικόδημος, είπα στην προσευχήμου, που να πήγε άραγε η ψυχή του; Τότε είδα, όχι σε όνειρο, αλλάπνευματικό τω τρόπω, ότι με φώναξε ο Γέροντας μου να του πάω τα κλειδιάτης Μονής γιατι ήρθε ο Μέγας Αρχιερέας.Πήγα λοιπόν έξω από την πόρτα του κελιού που είναι πάνω από την είσοδοτης μονής κι όταν έφτασα κοντά, ακούω ομιλίες, ερώτηση, απάντηση. Μέσαγινόταν ανάκριση, εξέταση. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα στοδωμάτιο και τι να δω!!!....... ο Γέροντας μου στεκόταν όρθιος, ξεσκούφωτος μετο κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια σταυρωμένα με πολύ φόβο καιευλάβεια.Απέναντι του ήταν ο Μέγας Αρχιερέας καθήμενος επί θρόνου. Ο θρόνοςήταν μετέωρος ένα μέτρο πάνω από το δάπεδο. Το πρόσωπο του έλαμπε.Χρυσό σαν καθαρό κερί, δεν μπορώ να το περιγράψω παιδί μου.Στα γόνατα του ήταν ανοιχτό ένα βιβλίο και μέσα ήταν γραμμένη η ζωή τουΓεροντά μου. Ρωτούσε ο Μέγας Αρχιερέας και απαντούσε ο Γέροντας μου.Μόλις μπήκα μέσα σταμάτησε η ανάκριση, πήγα στον Γέροντα μου, τουέβαλα μετάνοια και του έδωσα τα κλειδιά της Μονής.«Γέροντα έφερα και τα κλειδιά της Λειψανοθήκης μην τυχόν θελήσει οΑρχιερέας να προσκυνήσει τα Αγια Λείψανα», του είπα.Ο γέροντας μου τα πήρε. Ήθελα να βάλω μετάνοια και στο Μέγα Αρχιερέα,αλλά δεν μου είπε τίποτε ο Γέροντας μου κι επειδή ήμουν υποτακτικός, δενμπορούσα να κάνω κάτι χωρίς ευλογία.Έτσι βάζοντας μετάνοια στον Γέροντα μου και υποκλινόμενος από μακριάστον Μέγα Αρχιερέα, βαδίζοντας προς τα πίσω, χωρίς να γυρίσω την πλάτημου, βγήκα από το δωμάτιο.Αμέσως μόλις βγήκα άρχισε πάλι η ανάκριση.Είδα, παιδί μου, ότι όλη μας η ζωή, έργα, λόγια, σκέψεις είναι γραμμένα, θαδώσουμε για όλα λόγο.Όσο για τον Γεροντά μου πληροφορήθηκα ότι η ψυχή του πήγε πολύ καλά._________________¨Eι τις θέλει οπίσω μου ελθεί¨ (Mατθ. 16:24)