Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ



ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΤΑΙΝΙΑ, ΤΟΥ PEIN....


ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ
THE DESCENDANTS του Αλεξάντερ Πέιν
με τους Τζορτζ Κλούνι, Τζούντι Γκριρ, Σέιλιν Γούντλι, Μπο Μπρίτζες, Ρόμπερτ Φόρστερ, Μάθιου Λίλαρντ


Υπόθεση:
Ο Ματ Κινγκ, ένας αδιάφορος σύζυγος και πατέρας δύο κοριτσιών, αναγκάζεται να επανεξετάσει το παρελθόν και να δει το μέλλον με διαφορετική ματιά, όταν η σύζυγός του τραυματίζεται σοβαρά σε ένα ατύχημα με ένα σκάφος. Το γεγονός αυτό οδηγεί στη δημιουργία μιας ουσιαστικής σχέσης του Ματ με τις κόρες του, ενώ ταυτόχρονα έρχεται αντιμέτωπος με σημαντικά διλήμματα.

Η κατάντια του …. «νέο- αθεϊσμού»


H KATANTIA TOY… «ΝΕΟ–ΑΘΕΪΣΜΟΥ»
ΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ἀποχριστιανοποίησης τῆς κοινωnίας δὲν εἶναι πρόσφατες, ἀλλὰ κρατοῦν αἰῶνες τώρα. Μπορεῖ οἱ ἀποκαλούμενοι «ἄθεοι» νὰ ἔχουν στὴν ἀρχὴ κάποιες ἐπιτυχίες, στὴν προσπάθειά τους νὰ καταργήσουν τὴν Πίστη μας, ὅμως στὸ τέλος καταλήγουν ὅλα τους σὲ παταγώδη ἀποτυχία. Πρόσφατο καὶ πολὺ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι ὅλα ὅσα συνέβησαν τὶς προηγούμενες δεκαετίες ἀπὸ τὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα.
Κάθε φορά ἔχουν καὶ μία ἄλλη μορφὴ καὶ δράση πίσω τους ὅμως βρίσκεται τὸ ἴδιο ἀκριβῶς ἀπαίσιο πρόσωπο! Ποίου; Ἐκείνου ποὺ ἀπὸ καταβολῆς τοῦ κόσμου ἤθελε νὰ λατρεύεται ὡς θεός!
Στὴν ἐποχή μας ἡ ἀθεΐα παίρνει τὴ μορφὴ ἀντιθρησκευτικῶν κινημάτων, μὲ λίγους ἢ πολλοὺς ὀπαδούς, δὲν ἔχει σημασία, γνωστὰ ὅμως ἀπὸ τὸν μεγάλο θόρυβο, ποὺ δημιουργοῦν. Πολλὰ ἀπʼ αὐτὰ τὰ «κινήματα» εἶναι γνωστὰ ἀπʼ τὶς προσπάθειές τους νὰ καταργηθεῖ ὁ Σταυρὸς ὁπουδήποτε αὐτὸς ὑπάρχει, ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς σημαῖες, νὰ καταργηθοῦν οἱ εἰκόνες ἀπὸ τοὺς δημοσίους χώρους (ὅπως τὰ δικαστήρια γιὰ παράδειγμα), νὰ καταργηθεῖ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν κ.λπ. Ὡς καὶ αὐτὸς ὁ ἦχος τῆς καμπάνας τοὺς ἐνοχλεῖ!
Προβαίνουν σὲ μηνύσεις, ὅπως αὐτὴ κατὰ τοῦ Δημάρχου καὶ τοῦ Κυβερνήτη τῆς Ν. Ὑόρκης γιὰ τὴν μὴ κατάργηση τοῦ Σταυροῦ ἀπʼ τὸ μουσεῖο καὶ μνημεῖο τῆς 11ης Σεπτεμβρίου 2001, σὲ κοινοβουλευτικὲς παρεμβάσεις, (ὅπως αὐτὴ στὸ Εὐρωπαϊκὸ Κοινοβούλιο γιὰ τὴν κατάργηση τοῦ Σταυροῦ ἀπʼ τὶς σχολικὲς αἴθουσες), σὲ ἀγορὰ διαφημιστικοῦ χώρου στὰ μέσα μεταφορᾶς (λεωφορεῖα, μετρό), στὸν ὁποῖο ἀναρτοῦν τὰ συνθήματά τους (συμβαίνει στὸ ἐξωτερικό), σὲ διοργάνωση διεθνῶν συνεδρίων, ἀκόμη καὶ σὲ πολιτικὲς κινήσεις.
Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ τελευταίου ἀποτελεῖ τὸ κόμμα τοῦ Γιάνους Πάλικοτ στὴν Πολωνία, ποὺ στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς (Ὀκτώβριος 2011) ἀναδείχθηκε τρίτο στὴ χώρα! Ἕνα κόμμα ποὺ φέρνει μάλιστα καὶ τὸ ὄνομά του (τί ἐγωκεντρισμός!) καὶ πρεσβεύει πολλὰ ἀνατρεπτικὰ πράγματα, ὅπως τὴν «νομικὴ κατοχύρωση τῶν ὁμοφυλόφιλων ζευγαριῶν», τὴ «νομιμοποίηση τῆς ἄμβλωσης», τὴν κατάργηση τῆς διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν στὰ σχολεῖα κ.λπ. «Αὐτὸ εἶναι τὸ κόμμα ποὺ ἀντιμετώπισε σοβαρὰ τὰ προβλήματα τῆς γκέϊ κοινότητας», εἶπαν οἱ ὀπαδοί του στοὺς «Νιού Γιόρκ Τάϊμς»! Βλέπεται ἡ ἀθεΐα δὲν πάει ποτὲ μόνη της. Κουβαλάει πάντα μαζί της ὅλο τὸν συμφερτό τῆς κατάπτωσης καὶ τῆς διαφθορᾶς, κάτι ποὺ θυμίζει τοῦτο τὸν σοφότατο λόγο τοῦ Ντοστογιέφσκι: «Δίχως Θεὸ ὅλα ἐπιτρέπονται»!
Ὑποστηρίζεται ὅτι σήμερα ὑπάρχουν περισσότερες ἀθεϊστικὲς ὀργανώσεις στὸν κόσμο ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε, μὲ στόχο νὰ δημιουργήσουν «κῦμα κατὰ τῆς θρησκείας»!Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ καλὰ ὀργανωμένη κατάντια, ὀνομάζεται καὶ «νεο - αθεϊσμός», ὁ ὁποῖος κάνει θραύση στὸ διαδίκτυο, τὸ ὁποῖο καὶ χρησιμοποιοῦν ἀπολύτως.
Καὶ τί παρατηρεῖ κανεὶς στὸν «νεο-αθεϊσμό»; Πώς ἔχει ὅλα τὰ χαρακτηριστικὰ τῆς θρησκείας, ὅσο κι ἂν αὐτὸ φαίνεται παράξενο! Μίας θρησκείας ποὺ ἀπολυτοποιεῖ τὴν μὴ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καὶ τρέφει μεταφυσικὴ πίστη στὴν… ἀνυπαρξία Του! Μίας θρησκείας μὲ δόγματα, ἱεραποστολικὸ ζῆλο, πνευματικοὺς ἡγέτες, μεσσιανικὲς, ἀλλὰ καὶ φονταμενταλιστικὲς ἀντιλήψεις κ.λπ. Ὡς καὶ ναοὺς τῆς ἀθεΐας, λέει, σκοπεύουν νὰ ἱδρύσουν!
Μὴ ξεχνοῦμε πὼς τὸ πρῶτο βῆμα τοῦ φαινομένου τῆς ἀθεΐας ἔγινε ἀπὸ τὸν διάβολο, ἐκεῖ στὴν προσπάθειά του νὰ παρασύρει τοὺς πρωτοπλάστους. Τί ἔκανε ἀκριβῶς; Τοὺς ἔσπειρε μέσα τους τὴν ἀμφιβολία γιὰ τὴν ἀπολυτότητα τοῦ Θεοῦ! Τοὺς ἔπεισε γιὰ τὴν σχετικότητά Του!
Στὴν πορεία τῶν αἰώνων, αὐτὴ ἡ ἀμφισβήτηση ἐξελίχθηκε σὲ πλήρη καὶ ὁλοκληρωτικὴ ἄρνηση τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὴν εἴδαμε νὰ ἀποτυπώνεται γιὰ πρώτη φορὰ στὴ δυτικὴ Εὐρώπη, στὴν λεγόμενη περίοδο τοῦ «διαφωτισμοῦ». Τότε ἡ διανόηση καὶ τί δὲν εἶπε γιὰ τὸν λεγόμενο «θάνατο τοῦ Θεοῦ»! Τώρα ὑπὸ τύπο θρησκείας λατρεύουν τὴν… μὴ ὕπαρξή Του!
Ἂν καὶ πέρασαν ἀπὸ τότε τρεῖς αἰῶνες, αὐτὸ τὸ ὁποῖο τελικὰ κατόρθωσαν ἦταν ἡ… ἀναβίωση τῆς θρησκευτικῆς πίστεως! Ὁπότε τώρα χρησιμοποιοῦν ἄλλες μεθόδους, ὅπως αὐτὲς ποὺ ἀναφέραμε.
Καὶ τί… παράξενο! Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουν, σʼ ἕνα τελικὰ θὰ ἀποβλέπει: Στὴν ἴδια τὴ λατρεία τοῦ ἰδίου τοῦ Σατανᾶ ὡς θεοῦ, ποὺ ἦταν καὶ ὁ διακαὴς καὶ παντοτινός του πόθος. Καὶ γιʼ αὐτὸ εἶναι καταδικασμένοι νὰ ἀποτύχουν παταγωδῶς, ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Σωτήρα τοῦ κόσμου, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἐκεῖνον γιὰ τὸν ὁποῖο ἐλέχθη τὸ «νενίκηκάς με Ναζωραῖε»… Λοιπόν, ὡς πότε θὰ τὸ λένε;
Ορθόδοξος Τύπος, 10/02/2012

Κυριακή του ασώτου υιού – Η αποφυγή της απογνώσεως


Η αποφυγή της απογνώσεως
Μέσα σε λίγους Ευαγγελικούς στίχους, αδελφοί μου, αυτούς που ακούσαμε στο σημερινό ανάγνωσμα, περικλείεται η ουσία της διδασκαλίας του Ιησού Χριστού. Υποστηρίχθηκε ότι κι αν, κάποτε, εξέλιπαν η Καινή και η Παλαιά Διαθήκη, σωζόταν, όμως, η παραβολή του Ασώτου υιού, θα ήταν αρκετή για να πορευτεί η Εκκλησία στους αιώνες, με ασφάλεια και πνευματική αυτάρκεια.
Γιατί η περικοπή αυτή αποκαλύπτει το μέγεθος της αγάπης του Θεού, στο πρόσωπο του Πατέρα, την δύναμη της μετανοίας, που ανοίγει τον δρόμο για τον Παράδεισο, στο πρόσωπο του μικρού υιού, αλλά και την πλάνη της επίπλαστης θρησκευτικότητας και της επηρμένης αυτοδικαίωσης, στο σκληρόκαρδο πρόσωπο του μεγάλου αδελφού, που οδηγεί, μαθηματικά, στην απώλεια.
Θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στο πρόσωπο του ασώτου υιού. Επαναστάτησε κατά του πατέρα, απαίτησε το μερίδιο της περιουσίας που τού ανήκε, επέβαλε την θέλησή του, χωρίς συζήτηση και έφυγε. Εκεί ξεκινά η περιπέτεια, στη διάρκεια της οποίας ζει με τρόπο που θεωρεί «ελεύθερο», «ανεξάρτητο», «αδέσμευτο» και, τελικά, παγιδεύεται σ’ αυτό που νομίζει «ελευθερία». Χάνει τα πάντα επειδή έζησε «ελεύθερος». Στερείται τα στοιχειώδη, επειδή ένιωσε «ελεύθερος». Υφίσταται απίστευτο προσωπικό εξευτελισμό από τους στυγνούς εκμεταλλευτές του, πληρώνοντας ακριβά την επιλογή της δήθεν ελευθερίας του.

Φθάνοντας στον πάτο της προσωπικής του εξαθλίωσης, συγκλονιζόμενος από το μέγεθος της κατάπτωσής του, δύο επιλογές είχε μπροστά του: είτε να ταπεινωθεί και να μετανοήσει, ελκύοντας πάνω του την αγάπη και το έλεος του πατέρα, είτε να βυθιστεί στην απόγνωση, μη μπορώντας να πιστέψει ότι ο πατέρας θα τού συγχωρούσε την πρότερη συμπεριφορά του. Ευτυχώς για τον ίδιο, επιλέγει το πρώτο. Και με την δύναμη της μετανοίας αποκαθίσταται στην πατρική οικεία.
Ο κίνδυνος της απόγνωσης, όμως, αδελφοί μου, για τους ανθρώπους που αμαρτάνουν και μάλιστα σε βαρύτατο βαθμό, είναι υπαρκτός. Ο διάβολος, ο οποίος εργάζεται διαρκώς για την απώλεια της ανθρώπινης ψυχής, ενσπείρει στο νου την αίσθηση, πως είναι τόσο το μέγεθος της αμαρτίας, ώστε δεν υπάρχει περίπτωση ο Θεός να δεχθεί οποιαδήποτε εκδήλωση μετανοίας. Άρα, η μετάνοια είναι περιττή. Δεν υπάρχει σωτηρία. Είναι, όμως, έτσι;
Η ασκητική παράδοση της Εκκλησίας μας, που διακρίνεται για την αυστηρότητα, αλλά και τη διάκρισή της, δίδει την απάντηση: «Φυλαχτείτε από την απόγνωση. Αν συμβεί να γλιστρήσετε σε αμαρτία, ακόμα και θανάσιμη, να σπεύσετε προς τον Θεό με μετάνοια και αμέσως να εξομολογηθείτε, ελπίζοντας στο έλεός του. Από τέτοιον άνθρωπο, έστω κι αν πέφτει, ο Κύριος δέχεται την μετάνοια. Ενώ, αν έχει όλες τις αρετές και δεν έχει ταπείνωση, θα χάσει και τις άλλες»1.
Η Εκκλησία μας διδάσκει ότι «δεν υπάρχει αμαρτία μεγαλύτερη από την αγάπη του Θεού! Όσες αμαρτίες και να έχει κάνει ο άνθρωπος, όταν μετανοήσει και εξομολογηθεί, όλες σβήνουν και συγχωρούνται. Μόνον εκείνες που δεν εξομολογείται κανείς και δεν μετανιώνει γι’ αυτές δεν συγχωρούνται. Οι άλλες, που κρεμάει στο πετραχήλι του εξομολόγου, πνίγονται μέσα στον ωκεανό της αγάπης του Θεού και εξαφανίζονται…»2.
Ο μεγάλος Ρώσος Ορθόδοξος λογοτέχνης, ο Ντοστογιέφσκι, έχοντας βεβαία την αίσθηση της άπειρης αγάπης του Θεού, συμβουλεύει όσους κινδυνεύουν από το αίσθημα της απόγνωσης: «Τίποτα μη φοβάσαι, ποτέ μη φοβάσαι και μη θλίβεσαι. Μια και μετανοείς όλα θα στα συγχωρέσει ο Θεός. Μα κι ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να γίνει στον κόσμο τέτοιο κρίμα, που να μη το συγχωρέσει ο Κύριος σε εκείνον που μετανοεί αληθινά. Μα κι ούτε μπορεί ο άνθρωπος να κάνει ένα τόσο μεγάλο αμάρτημα που θα μπορούσε να εξαντλήσει την αστείρευτη αγάπη του Θεού… Φρόντιζε μονάχα για τη μετάνοια, για την αδιάκοπη μετάνοια κι όσο για τον φόβο, διώξε τον εντελώς απ’ την καρδιά σου. Πίστευε πως ο Θεός σε αγαπάει τόσο που εσύ ούτε και να το φανταστείς δε μπορείς. Σ’ αγαπάει παρόλο που αμάρτησες. Σ’ αγαπάει μέσα στην αμαρτία σου…»
Ας πάρουμε παράδειγμα, λοιπόν, αδελφοί, από την μετάνοια του μικρού υιού της παραβολής, ο οποίος, με τη δύναμή της, αποβάλλοντας την απόγνωση, από άσωτος έγινε ο εκλεκτός. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Επιφάνιος Οικονόμου
1.Γέρων Γρηγόριος, Ιερομονάχου Αντωνίου, «Αγιορείτες Πατέρες Ε΄», σελ. 133
2. Π.Β. Πάσχος. «Ο Γέροντας», σελ. 23