Άγνωστες πτυχές από τη ζωή, τη δράση και τις συνήθειες του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου
Ο Καλόγερος που ηρέμησε την Εκκλησία
Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο από την εφημερίδα "Παρασκήνιο" του Σπύρου Καρατζαφέρη που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου η Μητρόπολη Αθηνών “έλαμπε”. Στολισμοί, προετοιμασίες για την Ανάσταση, μπάντες, αστυνομία και συνωστισμός συνέθεταν το “σκηνικό” της βραδιάς. Είχαν ήδη αρχίσει οι αφίξεις των εκπροσώπων της κυβέρνησης, των κομμάτων και των λοιπών αρχών του τόπου,ενώ πλήθος πιστών βρισκόταν ήδη εντός του ναού. Την ίδια ώρα μια μικρή ομάδα πιστών επέλεγε να παρακολουθήσει την Αναστάσιμη λειτουργία μακρυά από τη “λάμψη” των επισήμων και το θόρυβο των κροτίδων και των βεγγαλικών, σε ένα μικρό μοναστήρι στο Κλειδί. Ένα πραγματικό ησυχαστήριο. Ξαφνικά το κατανυκτικό κλίμα διέκοψε μια ασυνήθιστη, για τα δεδομένα της Μονής, “κινητικότητα”. Τέτοια που ακόμα και οι μοναχές φάνηκε να αιφνιδιάζονται. Τότε εισήλθε εντός του Ναού ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Χωρίς να έχει ειδοποιήσει, χωρίς κανένας να το γνωρίζει, χωρίς να έχει οργανωθεί υποδοχή, προσήλθε σαν ένας απλός... μοναχός και όχι σαν προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μετά το Χριστός Ανέστη φρόντισε μάλιστα να μιλήσει με όλους τους πιστούς που βρέθηκαν εκεί. Οι άνθρωποι έκπληκτοι από την απλότητα και την ευγένεια του Ιερώνυμου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχαν κάνει ανάσταση με τον Αρχιεπίσκοπο!
Αυτό το περιστατικό είναι ενδεικτικό της στάσης ζωής του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Δεν του αρέσουν οι πολλές επισημότητες, ούτε τα πολλά λόγια. Προτιμά να διδάσκει με τη συμπεριφορά και τη στάση του. Επιλέγει να ακούει τον άλλο και όχι να του κάνει κήρυγμα. Αποστρέφεται το “θέατρο” και τους “Θεατρινισμούς” και επιλέγει συνήθως να κάνει αυτό που αισθάνεται και όχι αυτό που επιβάλλεται. Όχι μόνο δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα αλλά μάλλον την αποφεύγει με κάθε τρόπο.
Ξημερώματα στην Ομόνοια
Χαρακτηριστικό αυτής της συμπεριφοράς είναι το εξής περιστατικό: πριν λίγες μέρες αποφάσισε στις 5 το πρωί, μόνο με τον οδηγό του και χωρίς αστυνομική συνοδεία να επισκεφθεί την περιοχή της Ομόνοιας για να δει την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι άστεγοι και οι χρήστες ναρκωτικών. Σε κανένα δεν το ανακοίνωσε και δεν το “διαφήμισε” στους δημοσιογράφους. Το έκανε για να έχει μια προσωπική εικόνα της κατάστασης. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσε και στη Λιβαδειά όπου φιλοξενούσε ακόμα και σε Γηροκομεία της Μητρόπολης, τοξικομανείς τους οποίους προμήθευε εισιτήρια και ... τσιγάρα , προκειμένου να μεταβούν στην Αθήνα για να επισκεφθούν κάποιο Κέντρο Απεξάρτησης. Δεκάδες χρήστες σώθηκαν όταν με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκε μονάδα του ΟΚΑΝΑ στο νοσοκομείο Λιβαδειάς.
Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν ότι αν σήμερα ζουν, το οφείλουν στον ταπεινό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Όμως πολλοί άλλοι, φτωχοί άνθρωποι, από την περιοχή της Βοιωτίας δεν ξέρουν ότι τα χρήματα που βρήκαν ένα πρωί κάτω από την πόρτα τους ,σε έναν ανώνυμο φάκελο, τα είχε αφήσει εκεί, μυστικά, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος το προηγούμενο βράδυ ...
Το σπίτι του πάντα ανοιχτό για όλους
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης, γεννήθηκε το 1938 στα Οινόφυτα στο σπίτι που διέμενε τις μέρες που ανάρρωνε από το πρόσφατο ατύχημα στο πόδι του. Τις ημέρες εκείνες μπορούσε να τον επισκεφθεί ο καθένας. Ο Αρχιεπίσκοπος όταν ήταν καλύτερα καθόταν στο γεμάτο από λουλούδια μπαλκόνι του. Η εξώπορτα ήταν πάντα ανοιχτή και μόνο ένας αστυνομικός, ο Δημήτρης, ουσιαστικά υποδεχόταν τους επισκέπτες σαν να ήταν κάποιο μέλος της οικογένειας. Έτσι ήταν πάντα ο Ιερώνυμος. Απλός και προσιτός. Γι' αυτό και οι πιστοί της Μητρόπολής του, τόσα χρόνια, του είχαν μεγάλη αγάπη και απόλυτη εμπιστοσύνη.
Η γιαγιά με τις λίρες
Το 1983 ο Ιερώνυμος λειτουργούσε στον Άγιο Αθανάσιο στη Θήβα. Μετά τον εσπερινό τον πλησίασαν οι πιστοί για να του
μιλήσουν, όπως γινόταν πάντα. Ανάμεσά τους και μια γιαγιά που πρώτα φίλησε το χέρι του και στη συνέχεια του έδωσε ένα χαρτί ( έτσι νόμιζε ο Ιερώνυμος), και του είπε “αυτό είναι για τα Ιδρύματα”. Ο Ιερώνυμος το έβαλε στην τσέπη του και την ευχαρίστησε. Όταν έφτασε στο σπίτι του έκλπηκτος ανακάλυψε ότι η ηλικιωμένη γυναίκα δεν του είχε δώσει κάποιο σημείωμα αλλά ένα μεγάλο ποσό σε χρυσές λίρες!
Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν από νεαρός πολύ εργατικός και δραστήριος. Όταν ήταν πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Θηβών, ανέβαινε στη Μονή Σαγματά και κουβαλούσε μόνος του με το “θρυλικό” «σκαραβαίο» τα τσιμέντα. Κάποια μέρα τον επισκέφθηκε ο π. Πορφύριος και ο Ιερώνυμος εξουθενωμένος από το κουβάλημα και τις εργασίες τον βλέπει και του λέει: ”χτίζω, χτίζω και τι έγινε; Άδεια η φωλιά.” Και ο π. Πορφύριος του απαντά προφητικά: «Εσένα, αυτή είναι η δουλειά σου. Να χτίζεις. Άλλος θα τη γεμίσει...”
Πράγματι λίγο καιρό μετά η Μονή γέμισε... Στη διάρκεια της διακονίας του στη Μητρόπολη Θηβών αναπαλαιώθηκαν και επανδρώθηκαν 6 αντρικές Μονές και 17 γυναικείες, μερικές εκ των οποίων είναι από τις σημαντικότερες και ιστορικότερες όλης της ελληνικής επικράτειας.
Ο Αρχιεπίσκοπος σπούδασε Θεολογία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και την Αυστρία. Δίδαξε ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή και στο 9ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών. Τα άφησε όμως όλα και μια λαμπρή καριέρα, για να υπηρετήσει την Εκκλησία.
Το μεγάλο του πάθος
Εργάστηκε στην Αρχαιολογική εταιρία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο. Το μεγάλο πάθος του ήταν η καταγραφή και αναστύλωση των Βυζαντινών μνημείων. Με πολύ κόπο και μετά από βαθιά μελέτη εξέδωσε το 2006 τον πρώτο από τους τρεις τόμους του έργου του, με τίτλο “Χριστιανική Βοιωτία”. Ως Μητροπολίτης δημιούργησε δεκάδες ιδρύματα, κατασκηνώσεις και κέντρα νεότητας, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μεταναστών και κατάφερε να εκδιώξει- με ειρηνικό τρόπο- τους μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν το στρατηγείο τους στην περιοχή του.
Ήταν ο πρώτος που παραχώρησε οίκημα για να φιλοξενηθούν οι ψυχικά ασθενείς της Λέρου.
Η δύσκολη εποχή των συκοφαντιών
Αναμφίβολα μια από τις δυσκολότερες περιόδους στη ζωή του ήταν αυτή των συκοφαντιών εναντίον του για τα οικονομικά σκάνδαλα στην Εκκλησία πριν τις Αρχιεπισκοπικές εκλογές του 1998. Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη δικαίωσή του, καρτερικά υπό
μεινε τις επιθέσεις. Η όλη υπόθεση τον πίκρανε βαθιά. Αν και πολλοί του εισηγήθηκαν να κινηθεί νομικά και να καταθέσει αγωγές και μηνύσεις ποτέ δεν το έπραξε.
Δεν είχε προσωπικές εμπάθειες ούτε κακίες. Δεν τον ενδιέφερε να “πάρει εκδίκηση”. Ήθελε μόνο να δικαιωθεί ηθικά και να αποκατασταθεί το όνομά του. Όταν πλέον αποδείχτηκε ότι δεν είχε καμιά σχέση με τα καταγγελλόμενα, δεν βγήκε δημοσίως να 'πανηγυρίσει”. Άλλωστε λίγο καιρό μετά τον δικαίωσαν οι ίδιοι οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας που τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο. Η περίοδος εκείνη τον έκανε πιο δυνατό. Του έδωσε μεγαλύτερη δύναμη να αφοσιωθεί στο έργο του. Δεν επεδίωξε συμμαχίες με “ισχυρά” πρόσωπα γιατί γνώριζε ότι στο τέλος θα αποκαλύπτονταν η αλήθεια. Σήμερα στους φίλους του δεν συγκαταλέγονται “επώνυμοι”. Είναι σαφές ότι αισθάνεται πιο άνετα με τους απλούς ανθρώπους.
Φίλοι και συνεργάτες
Έχει διατηρήσει επαφές με συμφοιτητές του, με οικότροφους και με ανθρώπους που συνδέθηκε όλα αυτά τα χρόνια στη Λιβαδειά. Προτιμά να συνεργάζεται με εγγάμους κληρικούς και πολύ δύσκολα ( και μετά από πολύ καιρό) χειροτονεί αρχιμανδρίτες. Αυτή την τακτική σκοπεύει να συνεχίσει και ως Αρχιεπίσκοπος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα χρόνια που ήταν Μητροπολίτης η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών (82 στους 110) ήταν πτυχιούχοι θεολογίας ή διέθεταν και δεύτερο πτυχίο. Η Μητρόπολή του ήταν η πρώτη όλης της Ελλαδικής εκκλησίας ως προς το μορφωτικό επίπεδο των κληρικών. Στενότεροι συνεργάτες του είναι ο π. Δημήτριος Αργυρίου, ο π. Αθηναγόρας Δικαιάκος, ο π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης και οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών Σαγματά π.Νεκτάριος Αντωνόπουλος και Οσίου Λουκά π. Γεώργιος Ματζουράνης.
Το 24ωρο του
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ανήσυχο πνεύμα ακόμα και … στον ύπνο του. Κοιμάται γύρω στις 12 το βράδυ, όμως ξυπνάει δυο ώρες μετά για να γράψει κάτι που θυμήθηκε ή για να διαβάσει. Στη συνέχεια ξανακοιμάται όμως και πάλι για λίγο. Αυτό μπορεί να συμβεί δυο ή και τρεις φορές μέσα σε ένα βράδυ. Γύρω στις 6 με 6:30 σηκώνεται οριστικά από το κρεβάτι. Αυτή την εποχή μένει σε ένα κελί στη Μονή Πετράκη, περιμένοντας να ετοιμαστεί το διαμέρισμα της Αρχιεπισκοπής που ανακαινίζεται. Εκτιμάται ότι θα είναι έτοιμο σε λίγες μέρες. Μετά από ένα σύντομο πρωινό, ενημερώνεται από τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου και γύρω στις 9 : 30 φθάνει στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Συναντά τους στενούς του συνεργάτες, ενημερώνεται και πραγματοποιεί τα ραντεβού του. Το μεσημέρι επιστρέφει στη Μονή Πετράκη όπου εκεί κάνει τις απογευματινές του επαφές, εκτός αν έχει υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να παραστεί.
Αγαπημένα φαγητά
Τρώει πάντα μετά τις 3 το μεσημέρι και μετά κοιμάται για λίγη ώρα. Αγαπημένο του φαγητό είναι η τριμμένη ντομάτα με φέτα και ψωμί. Αυτό όμως που πραγματικά απολαμβάνει – όταν δεν είναι περίοδος νηστείας- είναι το «χονδρό», δηλαδή η ψητή προβατίνα. Μεγάλη αδυναμία έχει και στο γιαούρτι. Δεν του αρέσει το ποτό και σπάνια πίνει λίγο κρασί ή μπύρα. Τηλεόραση βλέπει λίγο. Κυρίως προτιμά ντοκιμαντέρ, ειδήσεις και εκπομπές που ασχολούνται με θέματα της Εκκλησίας. Δεν χάνει φυσικά και τις εκπομπές για την αρχαιολογία. Στο ερώτημα αν η «αποστροφή» του προς τη δημοσιότητα (που μπορεί να φτάνει και τα όρια της υπερβολής) οφείλεται σε κάποια «τραυματική εμπειρία» από κάποιο δημοσιογράφο κατά το παρελθόν, οι συνεργάτες του απαντούν όχι. «Απλά», προσθέτουν, «ο Ιερώνυμος είναι ένας πραγματικά σεμνός και ταπεινός άνθρωπος. Έχει παραμείνει ο ίδιος, όλα αυτά τα χρόνια παρά τα αξιώματα...»
Ο Καλόγερος που ηρέμησε την Εκκλησία
Αφιέρωμα στον Αρχιεπίσκοπο από την εφημερίδα "Παρασκήνιο" του Σπύρου Καρατζαφέρη που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα
Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου η Μητρόπολη Αθηνών “έλαμπε”. Στολισμοί, προετοιμασίες για την Ανάσταση, μπάντες, αστυνομία και συνωστισμός συνέθεταν το “σκηνικό” της βραδιάς. Είχαν ήδη αρχίσει οι αφίξεις των εκπροσώπων της κυβέρνησης, των κομμάτων και των λοιπών αρχών του τόπου,ενώ πλήθος πιστών βρισκόταν ήδη εντός του ναού. Την ίδια ώρα μια μικρή ομάδα πιστών επέλεγε να παρακολουθήσει την Αναστάσιμη λειτουργία μακρυά από τη “λάμψη” των επισήμων και το θόρυβο των κροτίδων και των βεγγαλικών, σε ένα μικρό μοναστήρι στο Κλειδί. Ένα πραγματικό ησυχαστήριο. Ξαφνικά το κατανυκτικό κλίμα διέκοψε μια ασυνήθιστη, για τα δεδομένα της Μονής, “κινητικότητα”. Τέτοια που ακόμα και οι μοναχές φάνηκε να αιφνιδιάζονται. Τότε εισήλθε εντός του Ναού ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Χωρίς να έχει ειδοποιήσει, χωρίς κανένας να το γνωρίζει, χωρίς να έχει οργανωθεί υποδοχή, προσήλθε σαν ένας απλός... μοναχός και όχι σαν προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας. Μετά το Χριστός Ανέστη φρόντισε μάλιστα να μιλήσει με όλους τους πιστούς που βρέθηκαν εκεί. Οι άνθρωποι έκπληκτοι από την απλότητα και την ευγένεια του Ιερώνυμου δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι είχαν κάνει ανάσταση με τον Αρχιεπίσκοπο!
Αυτό το περιστατικό είναι ενδεικτικό της στάσης ζωής του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου. Δεν του αρέσουν οι πολλές επισημότητες, ούτε τα πολλά λόγια. Προτιμά να διδάσκει με τη συμπεριφορά και τη στάση του. Επιλέγει να ακούει τον άλλο και όχι να του κάνει κήρυγμα. Αποστρέφεται το “θέατρο” και τους “Θεατρινισμούς” και επιλέγει συνήθως να κάνει αυτό που αισθάνεται και όχι αυτό που επιβάλλεται. Όχι μόνο δεν επιδιώκει τη δημοσιότητα αλλά μάλλον την αποφεύγει με κάθε τρόπο.
Ξημερώματα στην Ομόνοια
Χαρακτηριστικό αυτής της συμπεριφοράς είναι το εξής περιστατικό: πριν λίγες μέρες αποφάσισε στις 5 το πρωί, μόνο με τον οδηγό του και χωρίς αστυνομική συνοδεία να επισκεφθεί την περιοχή της Ομόνοιας για να δει την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι άστεγοι και οι χρήστες ναρκωτικών. Σε κανένα δεν το ανακοίνωσε και δεν το “διαφήμισε” στους δημοσιογράφους. Το έκανε για να έχει μια προσωπική εικόνα της κατάστασης. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούσε και στη Λιβαδειά όπου φιλοξενούσε ακόμα και σε Γηροκομεία της Μητρόπολης, τοξικομανείς τους οποίους προμήθευε εισιτήρια και ... τσιγάρα , προκειμένου να μεταβούν στην Αθήνα για να επισκεφθούν κάποιο Κέντρο Απεξάρτησης. Δεκάδες χρήστες σώθηκαν όταν με δική του πρωτοβουλία δημιουργήθηκε μονάδα του ΟΚΑΝΑ στο νοσοκομείο Λιβαδειάς.
Οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν ότι αν σήμερα ζουν, το οφείλουν στον ταπεινό Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Όμως πολλοί άλλοι, φτωχοί άνθρωποι, από την περιοχή της Βοιωτίας δεν ξέρουν ότι τα χρήματα που βρήκαν ένα πρωί κάτω από την πόρτα τους ,σε έναν ανώνυμο φάκελο, τα είχε αφήσει εκεί, μυστικά, ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος το προηγούμενο βράδυ ...
Το σπίτι του πάντα ανοιχτό για όλους
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης, γεννήθηκε το 1938 στα Οινόφυτα στο σπίτι που διέμενε τις μέρες που ανάρρωνε από το πρόσφατο ατύχημα στο πόδι του. Τις ημέρες εκείνες μπορούσε να τον επισκεφθεί ο καθένας. Ο Αρχιεπίσκοπος όταν ήταν καλύτερα καθόταν στο γεμάτο από λουλούδια μπαλκόνι του. Η εξώπορτα ήταν πάντα ανοιχτή και μόνο ένας αστυνομικός, ο Δημήτρης, ουσιαστικά υποδεχόταν τους επισκέπτες σαν να ήταν κάποιο μέλος της οικογένειας. Έτσι ήταν πάντα ο Ιερώνυμος. Απλός και προσιτός. Γι' αυτό και οι πιστοί της Μητρόπολής του, τόσα χρόνια, του είχαν μεγάλη αγάπη και απόλυτη εμπιστοσύνη.
Η γιαγιά με τις λίρες
Το 1983 ο Ιερώνυμος λειτουργούσε στον Άγιο Αθανάσιο στη Θήβα. Μετά τον εσπερινό τον πλησίασαν οι πιστοί για να του
μιλήσουν, όπως γινόταν πάντα. Ανάμεσά τους και μια γιαγιά που πρώτα φίλησε το χέρι του και στη συνέχεια του έδωσε ένα χαρτί ( έτσι νόμιζε ο Ιερώνυμος), και του είπε “αυτό είναι για τα Ιδρύματα”. Ο Ιερώνυμος το έβαλε στην τσέπη του και την ευχαρίστησε. Όταν έφτασε στο σπίτι του έκλπηκτος ανακάλυψε ότι η ηλικιωμένη γυναίκα δεν του είχε δώσει κάποιο σημείωμα αλλά ένα μεγάλο ποσό σε χρυσές λίρες!Ο Αρχιεπίσκοπος ήταν από νεαρός πολύ εργατικός και δραστήριος. Όταν ήταν πρωτοσύγκελλος της Μητρόπολης Θηβών, ανέβαινε στη Μονή Σαγματά και κουβαλούσε μόνος του με το “θρυλικό” «σκαραβαίο» τα τσιμέντα. Κάποια μέρα τον επισκέφθηκε ο π. Πορφύριος και ο Ιερώνυμος εξουθενωμένος από το κουβάλημα και τις εργασίες τον βλέπει και του λέει: ”χτίζω, χτίζω και τι έγινε; Άδεια η φωλιά.” Και ο π. Πορφύριος του απαντά προφητικά: «Εσένα, αυτή είναι η δουλειά σου. Να χτίζεις. Άλλος θα τη γεμίσει...”
Πράγματι λίγο καιρό μετά η Μονή γέμισε... Στη διάρκεια της διακονίας του στη Μητρόπολη Θηβών αναπαλαιώθηκαν και επανδρώθηκαν 6 αντρικές Μονές και 17 γυναικείες, μερικές εκ των οποίων είναι από τις σημαντικότερες και ιστορικότερες όλης της ελληνικής επικράτειας.
Ο Αρχιεπίσκοπος σπούδασε Θεολογία και αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία και την Αυστρία. Δίδαξε ως φιλόλογος στη Λεόντειο Σχολή και στο 9ο Νυχτερινό Γυμνάσιο Αθηνών. Τα άφησε όμως όλα και μια λαμπρή καριέρα, για να υπηρετήσει την Εκκλησία.
Το μεγάλο του πάθος
Εργάστηκε στην Αρχαιολογική εταιρία στην Αθήνα δίπλα στον Ορλάνδο. Το μεγάλο πάθος του ήταν η καταγραφή και αναστύλωση των Βυζαντινών μνημείων. Με πολύ κόπο και μετά από βαθιά μελέτη εξέδωσε το 2006 τον πρώτο από τους τρεις τόμους του έργου του, με τίτλο “Χριστιανική Βοιωτία”. Ως Μητροπολίτης δημιούργησε δεκάδες ιδρύματα, κατασκηνώσεις και κέντρα νεότητας, αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των μεταναστών και κατάφερε να εκδιώξει- με ειρηνικό τρόπο- τους μάρτυρες του Ιεχωβά που είχαν το στρατηγείο τους στην περιοχή του.
Ήταν ο πρώτος που παραχώρησε οίκημα για να φιλοξενηθούν οι ψυχικά ασθενείς της Λέρου.
Η δύσκολη εποχή των συκοφαντιών
Αναμφίβολα μια από τις δυσκολότερες περιόδους στη ζωή του ήταν αυτή των συκοφαντιών εναντίον του για τα οικονομικά σκάνδαλα στην Εκκλησία πριν τις Αρχιεπισκοπικές εκλογές του 1998. Τα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τη δικαίωσή του, καρτερικά υπό
μεινε τις επιθέσεις. Η όλη υπόθεση τον πίκρανε βαθιά. Αν και πολλοί του εισηγήθηκαν να κινηθεί νομικά και να καταθέσει αγωγές και μηνύσεις ποτέ δεν το έπραξε.Δεν είχε προσωπικές εμπάθειες ούτε κακίες. Δεν τον ενδιέφερε να “πάρει εκδίκηση”. Ήθελε μόνο να δικαιωθεί ηθικά και να αποκατασταθεί το όνομά του. Όταν πλέον αποδείχτηκε ότι δεν είχε καμιά σχέση με τα καταγγελλόμενα, δεν βγήκε δημοσίως να 'πανηγυρίσει”. Άλλωστε λίγο καιρό μετά τον δικαίωσαν οι ίδιοι οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας που τον εξέλεξαν Αρχιεπίσκοπο. Η περίοδος εκείνη τον έκανε πιο δυνατό. Του έδωσε μεγαλύτερη δύναμη να αφοσιωθεί στο έργο του. Δεν επεδίωξε συμμαχίες με “ισχυρά” πρόσωπα γιατί γνώριζε ότι στο τέλος θα αποκαλύπτονταν η αλήθεια. Σήμερα στους φίλους του δεν συγκαταλέγονται “επώνυμοι”. Είναι σαφές ότι αισθάνεται πιο άνετα με τους απλούς ανθρώπους.
Φίλοι και συνεργάτες
Έχει διατηρήσει επαφές με συμφοιτητές του, με οικότροφους και με ανθρώπους που συνδέθηκε όλα αυτά τα χρόνια στη Λιβαδειά. Προτιμά να συνεργάζεται με εγγάμους κληρικούς και πολύ δύσκολα ( και μετά από πολύ καιρό) χειροτονεί αρχιμανδρίτες. Αυτή την τακτική σκοπεύει να συνεχίσει και ως Αρχιεπίσκοπος. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα χρόνια που ήταν Μητροπολίτης η συντριπτική πλειοψηφία των κληρικών (82 στους 110) ήταν πτυχιούχοι θεολογίας ή διέθεταν και δεύτερο πτυχίο. Η Μητρόπολή του ήταν η πρώτη όλης της Ελλαδικής εκκλησίας ως προς το μορφωτικό επίπεδο των κληρικών. Στενότεροι συνεργάτες του είναι ο π. Δημήτριος Αργυρίου, ο π. Αθηναγόρας Δικαιάκος, ο π. Αδαμάντιος Αυγουστίδης και οι ηγούμενοι των Ιερών Μονών Σαγματά π.Νεκτάριος Αντωνόπουλος και Οσίου Λουκά π. Γεώργιος Ματζουράνης.
Το 24ωρο του
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ανήσυχο πνεύμα ακόμα και … στον ύπνο του. Κοιμάται γύρω στις 12 το βράδυ, όμως ξυπνάει δυο ώρες μετά για να γράψει κάτι που θυμήθηκε ή για να διαβάσει. Στη συνέχεια ξανακοιμάται όμως και πάλι για λίγο. Αυτό μπορεί να συμβεί δυο ή και τρεις φορές μέσα σε ένα βράδυ. Γύρω στις 6 με 6:30 σηκώνεται οριστικά από το κρεβάτι. Αυτή την εποχή μένει σε ένα κελί στη Μονή Πετράκη, περιμένοντας να ετοιμαστεί το διαμέρισμα της Αρχιεπισκοπής που ανακαινίζεται. Εκτιμάται ότι θα είναι έτοιμο σε λίγες μέρες. Μετά από ένα σύντομο πρωινό, ενημερώνεται από τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου και γύρω στις 9 : 30 φθάνει στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής. Συναντά τους στενούς του συνεργάτες, ενημερώνεται και πραγματοποιεί τα ραντεβού του. Το μεσημέρι επιστρέφει στη Μονή Πετράκη όπου εκεί κάνει τις απογευματινές του επαφές, εκτός αν έχει υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να παραστεί.
Αγαπημένα φαγητά
Τρώει πάντα μετά τις 3 το μεσημέρι και μετά κοιμάται για λίγη ώρα. Αγαπημένο του φαγητό είναι η τριμμένη ντομάτα με φέτα και ψωμί. Αυτό όμως που πραγματικά απολαμβάνει – όταν δεν είναι περίοδος νηστείας- είναι το «χονδρό», δηλαδή η ψητή προβατίνα. Μεγάλη αδυναμία έχει και στο γιαούρτι. Δεν του αρέσει το ποτό και σπάνια πίνει λίγο κρασί ή μπύρα. Τηλεόραση βλέπει λίγο. Κυρίως προτιμά ντοκιμαντέρ, ειδήσεις και εκπομπές που ασχολούνται με θέματα της Εκκλησίας. Δεν χάνει φυσικά και τις εκπομπές για την αρχαιολογία. Στο ερώτημα αν η «αποστροφή» του προς τη δημοσιότητα (που μπορεί να φτάνει και τα όρια της υπερβολής) οφείλεται σε κάποια «τραυματική εμπειρία» από κάποιο δημοσιογράφο κατά το παρελθόν, οι συνεργάτες του απαντούν όχι. «Απλά», προσθέτουν, «ο Ιερώνυμος είναι ένας πραγματικά σεμνός και ταπεινός άνθρωπος. Έχει παραμείνει ο ίδιος, όλα αυτά τα χρόνια παρά τα αξιώματα...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου