Και ξαφνικά όπως άλλωστε έρχονται όλα στη ζωή, με έπιασε μία αγία νοσταλγία για το χωριό μου και κυρίως για τους παιδικούς μου φίλους, οι οποίοι με βοήθησαν να ζήσω μαζί τους μία ευλογημένη παιδική ηλικία.
Εκεί στο μικρό μας χωριό, ζούσαμε και μεγαλώναμε μέσα στο παιχνίδι, εκεί δίπλα στο σπίτι του Χριστόφορου του μικρού (για να τον ξεχωρίζουμε απ΄τον ξαδερφό του τον μεγάλο), και με την γκρίνια της κυρα Αλίκης για τον φόβο τυχόν ζημιών, παίζαμε κρυφτοπίκινο!! σκλάβα, κλέφτες και αστυνόμοι, φυσικά ποδόσφαιρο, όλοι μαζεμένοι τρέχαμε να κερδίσουμε τον χρόνο..... την ζωή....ο πάνος το παπαδοπαίδιμας ...ο χριστόφορος ο μικρός ...ο γιώργος με τις πρωτότυπες ιδέες του για την κατασκεύη ενός φράγματος σ΄ένα χαντάκι 30 εκατοστών... ...ο χριστόφορος ο μεγάλος να τρώει μερέντα...ο νίκος ή κούκος ο και πρόεδρος ονομαζόμενος γιατί μπορούσε να αγοράζει μπάλες όποτε ήθελε....ο κώστας που τον θυμάμε μ΄ένα ποδηλατάκι να αγοράζει πράγματα απ΄τον χρυσικό.......ξέρω πως ο Πάνος και Γιώργος διαβάζουνε τις χαζομάρες μου....τους ευχαριστώ ....και τα λέμε το Πάσχα.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου