Η Εκκλησία και η θεολογία μας είναι υπεράνω κομμάτων και αγκαλιάζει όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής. Όλοι – σχεδόν όλοι – και μάλιστα εδώ στην Ελλάδα, είναι βαπτισμένοι χριστιανοί, και ως εκ τούτου μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν κομματιάζει τον λαό η Εκκλησία. «Το όνομά Της ενότητός εστι όνομα». Τα κόμματα κομματιάζουν και διαιρούν.
Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η αλήθεια και η λογική.Υπάρχει η ιστορία και η πραγματικότητα. Δεν μπορεί λοιπόν να επικρατεί ένα ιστορικό και θεωρητικό παράλογο και να μη μιλάει κανένας. Δε μπορεί να κατακρίνεται μόνο μιας μορφής ανελευθερία και φασιστική νοοτροπία και μια άλλη να μένει στο απυρόβλητο.
Δηλαδή συχνά οι περισσότεροι μιλάνε για τον γνωστό φασισμό και την ολοκληρωτικότητα του ναζισμού. Σωστά και πολύ μάλιστα. Ναι, αλλά και ο κομμουνισμός δεν είναι φασισμός και ολοκληρωτισμός; Δεν είναι καθεστώς με στέρηση βασικών πνευματικών αγαθών από τον άνθρωπο και δικαιωμάτων από τον πολίτη; Πως έχουμε μια τόσο επιλεκτική μνήμη και σκέψη;
Η κόρη του Ιωσήφ Στάλιν, η γνωστή Σβετλάνα, στο βιβλίο της “Only one year”, γράφει τα εξής αποκαλυπτικά:«Ολοκληρωτικές ιδεολογίες δημιουργούν ολοκληρωτικά καθεστώτα, και υπό την έννοια αυτή, ο κομμουνισμός δε διαφέρει καθόλου από το φασισμό!». Πρίν από τη Σβετλάνα, ο ρώσος μαρξιστής Β. Σμυρνώφέγραψε: «Ο κομμουνισμός είναι ένας φασισμός των άκρων και ο φασισμός είναι ένας μετριοπαθής κομμουνισμός!!!»
Τι δεινά επεσώρρευσε ο κομμουνισμός στις χώρες του ανύπαρκτου σοσιαλισμού για 70 χρόνια; Τι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος έκαναν οι διάφοροι ηγέτες του! Πως ξεχνάνε μερικοί «Το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ»και τη «Μία ημέρα του ΙΒάν Ντενίσοβιτς» του Νομπελίστα Σολτζενίτσυν! Τι μονομέρεια και προκατάληψη, μάλλον ιδεοληψία,είναι αυτή! Εξήντα εκατομμύρια νεκρούς έχει φορτωθεί στην πλάτη της η λεγόμενη Οκτωβριανή Επανάσταση και εικοσιτρία ο μεγάλος τιμονιέρης Μάο Τσε Τούγκ. Τι έχει να πεί σε πολλούς το «δάσος του Κατίν» και οι δώδεκα χιλιάδες νεκροί – φονευμένοι Πολωνοί αξιωματικοί από τα στρατεύματα της Σοβιετικής Ενώσεως για να ενοχοποιηθούν οι Ναζί; Η Πλατεία Τιέν αν Μέν δεν μας λέγει τίποτε; ΄Υστερα οι φοβερές μυστικές υπηρεσίες της Γκα κε μπέ και της Στάζι σε τι διαφέρουν από τις αντίστοιχες δυτικού τύπου;
Το σύμφωνο μη επιθέσεως με την Γερμανία στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πως το κρίνουν οι πάσης φύσεως αριστερόστροφοι εγκέφαλοι; Ή μήπως ξεχνάει ο κόσμος εδώ στην Ελλάδα πόσα εγκλήματα από τη μια μεριά,οπωσδήποτε όμως και από την άλλη, την κομμουνιστική, έγιναν, ώστε να δημοσιεύονται σήμερα βιβλία από μέλη του ΚΚΕ και ανθρώπους που πήραν μέρος στο Αντάρτικο, όπως «Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε;», και, «Ευτυχώς που ηττηθήκαμε!».
Κι εδώ μέσα, στο εσωτερικό της σύγχρονης Ελλάδας,αγνοούμε τους Αναρχικούς, τους κουκουλοφόρους,τη «17 Νοέμβρη» και τον «Ανταρσύα», πνευματικά έκγονα γνωστών κομματικών σχηματισμών που ναι μεν δεν μπήκε, ο τελευταίος, στη Βουλή, όμως πήρε αρκετά υψηλά ποσοστά. Αυτά δεν είναι φασιστικά κόμματα; Δυστυχώς το χρώμα του φασισμού αλλάζει μόνο. Από μαύρο γίνεται κόκκινο. Φασισμός όμως είναι και ο ένας φασισμός και ο άλλος. Ειδωλολατρικός και παγανιστικός ο ένας, αθεϊστικός ο άλλος. Και οι δύο είναι τέκνα της αποστασίας από τον αληθινό Θεό.
Πολλοί έχουν πέσει θύματα της διπλωματικής ευελιξίας των αριστερών και της καλοστημένης προπαγάνδας τους. Ποια είναι η δομή των ολοκληρωτικών κομμάτων; Ας τολμήσει κάποιος να «αμαρτήσει» στο κομμουνιστικό κόμμα. Μη κοιτάμε τώρα που τους αποκαθιστούν όλους και τους επανεντάσσουν. Οι θρήνοι και οι οιμωγές από τις εκδικήσεις και τις θανατηφόρες διαγραφές με γελοίες κατηγορίες, που τώρα τις αναιρούν χάριν πολιτικών και εκλογικών σκοπιμοτήτων εν μια νυκτί, φτάνουν στα ύψη του ουρανού και ξεσχίζουν κάθε ανθρώπινη καρδιά με όσα έγιναν στην Αλβανία, Σερβία και Ουγγαρία από «συντρόφους»προς άλλους «συντρόφους», μετά το τέλος του συμμοριτοπολέμου στην Ελλάδα.
Γιατί δεν είναι φασισμός να κλίνουν λιμάνια και αρχαιολογικοί χώροι με το έτσι θέλω; Επειδή γίνονται συντεταγμένα και δυναμικά; Απλούστατα ένας παραπάνω λόγος που φανερώνει πόσο επικίνδυνος είναι κι αυτός ο φασισμός και η στρατικοποίηση των αριστερών κινημάτων.
Ας μη κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Από όπου πέρασε ο κομμουνισμός δεν άφησε τίποτε όρθιο. Τέχνη, λογοτεχνία, επιστήμη και όλες οι αξίες της ζωής δεν ήταν τίποτε, αν δεν ήταν στρατευμένες στο κόμμα. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου, «Οι συνομιλίες με τον Στάλιν» του Μίλοβαν Τζίλας, η ζωή και η χλιδή με τρομερή ισοπέδωση ζωών και παραδόσεων από τον Χότζα, Τίτο και Τσαουσέσκου και το τρομερό σημερινό καθεστώς της Βόρειας Κορέας με την θεοποίηση των ηγετών του κόμματος και την επαχθέστατη οικογενειοκρατία, μαρτυρούν περί ενός ανεπανάληπτου και τρομερού φασισμού που μαζί με όλες τις καταστρατηγήσεις των ελευθεριών, όπου πηγαίνει ρίχνει στα τάρταρα και το βιοτικό επίπεδο των λαών.
Εδώ στην Ελλάδα εξάλλου επανειλημμένα δεν έχουν ακουστεί φρικιαστικές μαρτυρίες για τη χυδαία και φονική ζωή των ηγετών των αντάρτικων κινημάτων… Γιατί τα προσπερνάμε αυτά τα στοιχεία, επειδή ενθουσιάζουν τη νεολαία τα περί δικαιοσύνης και ισότητος κηρύγματα; Μα, τους περισσότερους ορθοδόξους Έλληνες ιερείς μας, πιο πολλούς κι από τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους μαζί,τους σκότωσαν στην Ελλάδα οι κομμουνιστές. Παντού βεβαίως τρέφουν ιδεολογικό και άσβεστο μίσος για τη θρησκεία με άπειρα θύματα και φέρετρα στο ενεργητικό τους.
Ο Β. Ι. Λένιν το έχει πεί καθαρά:«Ο Μαρξισμός είναι Υλισμός. Ως τοιούτος λοιπόν είναι ανοικτίρμων εχθρός της θρησκείας. Μαχόμαστε κατά της θρησκείας. Τούτο αποτελεί το άλφα-βήτα πάσης υλιστικής κοσμοθεωρίας και συνεπώς και του μαρξισμού. Αλλά ο Μαρξισμός δεν είναι μόνο μια υλιστική κοσμοθεωρία, η οποία σταματά στο άλφα – βήτα. Ο Μαρξισμός προχωρεί ακόμη παραπέρα. Διδάσκει ότι πρέπει να γνωρίζουμε πώς να πολεμούμε τη θρησκεία».
Ο Μάρξ επίσης χαρακτήριζε τη θρησκεία ως «όπιο του λαού». Το αποτέλεσμα όμως ήταν, ότι εκεί που επικράτησαν οι απόψεις αυτές, γενικά, «το όπιο και το αλκοόλ έγιναν η θρησκεία του λαού»!
«Ω ανόητοι και βραδείς τη καρδία», που θα έλεγε ο Χριστός. «Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι, Δημοσιογράφοι και Πολιτικοί, υποκριτές, που «διϋλίζετε τον κώνωπα του ενός φασισμού και καταπίνετε την κάμηλον του άλλου». Δείτε την αλήθεια και ελευθερωθείτε. Ο ίδιος διάβολος είναι πίσω κι από τους δύο, απλούστατα μεταλλάσσεται και, όπως ο χαμαιλέων, αναλόγως τον λαό, το χρόνο και τον τόπο,παίρνει και διαφορετικό χρώμα. Δύο όψεις του ενός και αυτού νομίσματος! Η απολυτοποίηση της βίας, το ατομικό συμφέρον που από ατομικό στη μια περίπτωση μεταπηδά και γίνεται στην άλλη κρατικό, ο ίδιος άνθρωπος είναι, που, λόγω συνθηκών και ιδεολογίας, βγάζει προς τα έξω όλα τα βάρβαρα και απάνθρωπα αισθήματά του με διαφορετικό χρωματικό προσδιορισμό κάθε φορά.
Μιλάνε πολλοί για το «ολοκαύτωμα» και σπάνια αναφέρουν τη Λωρίδα της Γάζης. Μιλάνε για το τείχος του αίσχους και σιωπούν για τη φυλακή που χτίζει γύρω από τους Παλαιστινίους το Ισραήλ. Κατηγορούν το Ιράν για τα πυρηνικά του και αθωώνουν όλες τις άλλες βάρβαρες πολιτικές.
Ξεχάσαμε εδώ στην Ελλάδα τα Δεκεμβριανά; Όχι του1944, αλλά του 2008, που οι αναρχικοί, μαζί με άλλους, κατάκαψαν την Αθήνα. Πως όλα αυτά παραγράφονται; Έτσι όμως είναι δυστυχώς! Μιλάνε απαξιωτικά για τον Γρίβα Διγενή και τον Μεταξά και αποσιωπούν το ξεπούλημα της Μακεδονίας στους Σλάβους που είχε υπογράψει επί Γερμανικής περιόδου το Κομμουνιστικό κόμμα της Εθνοπροδοσίας. Ναι,να μη πολεμήσουμε τους επιτιθεμένους Ιταλούς, έλεγαν τότε, επί Μεταξά, οι αριστεροί…Είναι ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος. Αμέσως όμως ρίχτηκαν στον πατριωτικό αγώνα όταν έσπασε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ και η Γερμανία επιτέθηκε στη Ρωσία.Κλειστές όλες οι Εκκλησίες στη Ρωσία ως το 1941, αλλά μόλις χρειάστηκαν οι δαιμονοποιημένοι ηγέτες του μαρξισμού την ενότητα και την αντίσταση του λαού,άνοιξαν πάλι «τα σπλάγχνα της αγάπης τους» στη μάνα του ρωσικού λαού.
Χρησιμοποιούν συχνά και χριστιανούς πολιτευτές στους κομματικούς σχηματισμούς τους για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου,λές και δεν ξέρουμε τον αθεϊσμό και το αντιχριστιανικό μένος των αριστερών. Οι δυστυχείς δε αυτοί χριστιανοί ρίχνουν ως άμυαλοι νερό στο μύλο της αθεϊας και ανελευθερίας,συμμαχούντες όντως με το δαιμονικό στοιχείο. Ελάχιστοι δυστυχώς μπορούν να ξεφύγουν από τις παιδικές τους αρρώστειες και τα εφηβικά τους κομμουνιστικά ιδεολογήματα.
Ιδού και το άκρον άωτον της υποκρισίας. Κόπτονται οι άνθρωποι των αριστερών κομμάτων για τα δίκαια του εργάτη, απλήρωτοι όμως παραμένουν,ή έστω παρέμεναν επί πολύ και για τούτο διαμαρτύρονταν δημόσια, οι εργαζόμενοι στους εκδοτικούς οργανισμούς τους! Δεν φανερώνουν τις πηγές χρηματοδότησης του κόμματος… με διάφορες προφάσεις, ζητούν όμως από τους άλλους διαφάνεια… Κι ενώ στην εκλογική διαδικασία δεν παίρνουν παρά ελάχιστο ποσοστό ψήφων, μέσω όμως των μη απογαλακτισμένων, αλλά απλά μεταλλαγμένων αριστερών δημοσιογράφων και συγκροτημάτων - ένα 80% είναι αριστερής καταγωγής – ομιλούν εξ ονόματος του λαού και κατευθύνουν την κοινή γνώμη εκεί που θέλουν. Κρίμα!Να είμαστε εδώ δυστυχώς σ΄ αυτό τον τόπο τόσα χρόνια και να έχουμε τόσο κοντή και άδικη μνήμη! Απίστευτο κι όμως τραγικά αληθινό!
Απάντηση όμως εκκλησιαστική για όλα τα παραπάνω είναι η Μετάνοια και η Εξομολόγηση του Φλωράκη (και του Βουρλάκη), του πρώτου μέσα στα γραφεία του Περισσού από τον Αγιορείτη Ιερομόναχο Αθανάσιο Σιμωνοπετρίτη και του δεύτερου στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας, όπου νοσηλευόταν. Αυτή είναι η τελική αλήθεια, δηλαδή η νίκη του Χριστού, σε κάθε είδος φασισμού.
Ο όποιος φασισμός είναι δαιμονική κατάσταση. Και ο Χριστός μας ήρθε «ίνα λύση τα έργα του διαβόλου» (Α΄ Ιωάν. γ΄ 8). Η αλήθεια του λόγου και η μετάνοια είναι η απάντηση της Πίστεως στο οικτρό και επικίνδυνο φαινόμενο του ερυθρού ή μαύρου ολοκληρωτισμού και στις φασίζουσες νοοτροπίες και πρακτικές, που αμαυρώνουν και ασχημονούν στην εικόνα του Θεού και αθετούν τα δώρα της ελευθερίας και της αγάπης.
Η Αγία Υπομονή και ο
Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
δ) Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος έστειλε στον Μιστρά ως διοικητές τα αδέλφια του Θωμά και Δημήτριο,
μεταξύ των οποίων υπήρχε κάποια ψυχρότητα, η Υπομονή δεν έμεινε μόνο στον
εθιμοτυπικό χαιρετισμό. Κάλεσε στο μοναστήρι τον αυτοκράτορα και υιό της, τα
άλλα δύο παιδιά της, τους συγκλητικούς και τον κοινό φίλο Φραντζή και αφού τα
συμβούλεψε, τα δέσμευσε με όρκους να τηρήσουν τις συμφωνίες και τις συμβάσεις,
«Ίνα μηδείς του ετέρου τους τόπους και τα όρια υπερπηδά και αρπάζει, αλλά
ειρηνικώς να συνεργάζονται». Επέτυχε δηλαδή, ως καλή παιδοτρόφος και αρίστη
μητέρα, το «ομόγνωμον». Κι αυτό συνέβαινε πάντοτε, όπως σημειώνει ο Γεώργιος
Πλήθων - Γεμιστός. Έτσι οι γιοι της ήσαν ομονοούντες και με το κύρος της
μητρικής παρέμβασης «αθορύβως και ησύχως επέλυον τας διαφοράς των».
